Byzantium and the Emergence of Muslim-Turkish Anatolia, ca. 1040-1130: 20 (Birmingham Byzantine and Ottoman Studies)

ورود ترکان سلجوقی به آناتولی بخشی ضروری از گفتمان مدرن ترکی در مورد هویت ملی را تشکیل می دهد، اما محققان غربی، در مقابل، به ندرت ترک های آناتولی را در بحث های خود در مورد تشکیل ملت های اروپایی یا دگرگونی کشورهای اروپایی وارد کرده اند. نزدیک شرق. نفوذ ترکیه به آسیای صغیر بیزانس عمدتاً به عنوان درگیری بین امپراتوری‌ها، گروه‌های بی‌تحرک و عشایری، یا نهادهای مذهبی و قومی تلقی می‌شود. این کتاب روایت جدیدی را پیشنهاد می‌کند که با کاهش نفوذ قسطنطنیه و قاهره بر بخش‌های وسیعی از آناتولی و سرزمین‌های مرزی بیزانس و مسلمانان و همچنین شکست سلطنت نوپای سلجوقی در جانشینی آنها به عنوان یک نیروی برتر فرامنطقه‌ای آغاز می‌شود. هم در آناتولی بیزانسی و هم در مناطقی از قلب مسلمانان، نخبگان محلی و قدرت های منطقه ای به عنوان دارندگان اقتدار سیاسی و رقیبان در جنگ های بی وقفه قدرت به میدان آمدند. گروه های جنگجوی ترک به سرعت نقش رهبری را در این روند به عهده گرفتند، نه به دلیل حملات و فتوحات خود، بلکه به دلیل نفوذ آنها به شبکه های اجتماعی از قبل موجود. آنها از ابزارهای اداری و منابع محلی بهره برداری کردند و بدین ترتیب مقبولیت حاکمان محلی و رعایای آنها را به دست آوردند. هسته های اربابی به وجود آمدند که می توانستند به واحدهای سرزمینی بزرگتر تبدیل شوند. نه انحطاط بیزانس و نه پیروزی ترکیه وجود داشت، بلکه، نیروی محرکه تغییر، تعامل موفق بین این دو حوزه بود.

The arrival of the Seljuk Turks in Anatolia forms an indispensable part of modern Turkish discourse on national identity, but Western scholars, by contrast, have rarely included the Anatolian Turks in their discussions about the formation of European nations or the transformation of the Near East. The Turkish penetration of Byzantine Asia Minor is primarily conceived of as a conflict between empires, sedentary and nomadic groups, or religious and ethnic entities. This book proposes a new narrative, which begins with the waning influence of Constantinople and Cairo over large parts of Anatolia and the Byzantine-Muslim borderlands, as well as the failure of the nascent Seljuk sultanate to supplant them as a leading supra-regional force. In both Byzantine Anatolia and regions of the Muslim heartlands, local elites and regional powers came to the fore as holders of political authority and rivals in incessant power struggles. Turkish warrior groups quickly assumed a leading role in this process, not because of their raids and conquests, but because of their intrusion into pre-existing social networks. They exploited administrative tools and local resources and thus gained the acceptance of local rulers and their subjects. Nuclei of lordships came into being, which could evolve into larger territorial units. There was no Byzantine decline nor Turkish triumph but, rather, the driving force of change was the successful interaction between these two spheres.