Bürgerinitiativen und repräsentatives System

برای یک ناظر سطحی، جمهوری فدرال هنوز تصویر یک حزب نماینده نمونه دموکراسی را ارائه می دهد: از انتخابات فدرال تا انتخابات فدرال، مشارکت رای دهندگان بسیار بالاتر از میانگین در مقایسه با سایر ایالت های دموکراتیک غربی (90.7٪ در این کشور) است. انتخابات فدرال 1976 و 88.6% در 1980 و 89.1% در 1983). روند جهت گیری احزاب سیاسی به وضوح به سمت مرکز است. رای دهنده چابک، از نظر ایدئولوژیک ثابت نشده، از نظر سیاسی "آگاه" و متفکر "شاه" است، مخاطب بسیار مورد تقاضای بیانیه ها و اطلاعیه های برنامه ای حزب است که به دلیل عدم وجود رقابت جدی در راست و چپ، در درجه اول هدف قرار گرفته است. در "اقلیت متفکر" در وسط طیف سیاسی، زیرا این تنها جایی است که می توان رای را به دست آورد. اینکه چقدر مکانیسم های دموکراسی رقابتی به نفع گرایش به سمت مرکز و در نتیجه محدود شدن اجتناب ناپذیر طیف برنامه های حزبی است را می توان از فقدان نسبی فرصت برای احزاب خارجی که در پارلمان نماینده ندارند و با هم حتی یک فرصت را به دست نیاوردند فهمید. درصد آرا در انتخابات فدرال 1976. حتی نتایج انتخابات سبزها در سال 1980 (0.5 درصد) نیز تغییری در آن ایجاد نمی کند. در سال 1976 و چهار سال بعد، 99.1 و 98.1 درصد از رای دهندگان آلمانی به سه حزب "تاسیس" CDU/CSU، SPD و FDP رای دادند. تا مارس 1983 بود که با ورود سبزها به بوندستاگ (5.6 درصد) این ارقام اندکی تغییر کرد. چه کسی به غیر از مخالفان حرفه ای، ثبات دومین دموکراسی آلمانی را در برابر چنین شواهد انتخاباتی قاطع اعتماد به طور جدی زیر سوال می برد؟ چه کسی می تواند به طور مشروع طرفین را در یک . .

Einem oberflächlichen Betrachter bietet die Bundesrepublik noch immer das Bild einer geradezu mustergültigen repräsentativen Partei­ endemokratie: Sie hat von Bundestagswahl zu Bundestagswahl eine im Vergleich zu den übrigen westlichen demokratischen Staaten weit überdurchschnittliche Wahlbeteiligung aufzuweisen (bei der Bundes­ tagswahl 1976 von 90,7 % bzw. 1980 von 88,6 %,1983 lag sie bei 89,1 %); der Orientierungstrend der politischen Parteien geht deutlich zur Mitte; der wendige, ideologisch nicht fixierte, politisch "bewußte" und urteilsfähige Wechselwähler ist "König", ist vielumworbener Adressat parteiprogrammatischer Erklärungen und Verlautbarungen, die sich, mangels ernstzunehmender Konkurrenz auf der Rechten wie auf der Linken, vor allem an die "denkende Minderheit" in der Mitte des politischen Spektrums wenden, weil nur hier Stimmen zu holen sind. Wie stark die Mechanismen der Konkurrenzdemokratie den Trend zur Mitte und damit die zwangsläufige Verengung des parteiprogrammatischen Spektrums begünstigen, wird aus der relativen Chancenlosigkeit der nicht im Parlament vertretenen Außenseiterparteien ersichtlich, die es bei der Bundestagswahl1976 zusammen auf noch nicht einmal ein Stimmprozent brachten. Selbst die Wahlergebnisse der Grünen von 1980 0,5 %) ändern daran nichts. 99,1 bzw. 98,1 Prozent der bundesdeutschen Wähler votierte 1976 bzw. vier Jahre später für die drei "etablierten" Parteien CDU/CSU, SPD, FDP. Erst im März 1983 verschoben sich diese Zahlen geringfügig durch den Einzug der Grünen in den Bundestag (5,6 %). Wer außer professionellen Schwarzsehern wollte angesichts solch geradezu überwältigender wahl-empirischer Vertrauensbeweise die Stabilität dieser zweiten deutschen Demokratie ernstlich in Zweifel ziehen? Wer könnte mit Fug und Recht den Parteien staat in einer . .