Building Socialism: Architecture and Urbanism in East German Literature, 1955-1973

ساخت سوسیالیسم نشان می دهد که چگونه تعامل نویسندگان آلمان شرقی با محیط ساخته شده به سرعت در حال تغییر از اواسط دهه 1950 تا اوایل دهه 1970، داستانی ناگفته درباره ظهور تجربه ادبی در دوره پس از جنگ را تشکیل می دهد. . با کاوش در محوریت معماری به ادبیات مدرنیستی در اواسط قرن در گفتگو با سنت‌های نظری متعدد ادبی و چپ و هماهنگ با ارزیابی‌های بین‌المللی از معماری و شهرسازی مدرنیستی، زمینه جدیدی را می‌گشاید.

طراحی و ساخت و ساز بخش اصلی سیاست و زندگی روزمره در آلمان شرقی در این دوران بود، زیرا از ساختمان‌های قدیمی و جدید خواسته می‌شد که بارهای ایدئولوژیکی و اجتماعی سنگینی را تحمل کنند. هاینر مولر، کریستا ولف، گونتر کونرت، ولکر براون، گونتر دو بروین و بریژیت ریمان در رمان‌ها، داستان‌ها و نمایشنامه‌های خود به مجتمع‌های عظیم کارخانه‌های جدید، شهرهای جدید آزمایشی، تخریب خانه‌های مسکونی برلین و گسترش زیبایی شناسی مدرنیستی کاهش یافته در طراحی داخلی. بازنمایی نویسندگان از طراحی، ساخت و استفاده از معماری، بخشی از چرخش به ابزارهای ادبی مدرنیستی، از جمله مونتاژ، استعاره، و تغییر دیدگاه‌های روایی را تشکیل می‌دهد. معماری ادبی آلمان شرقی همچنین بازتاب نظری پیچیده ای در مورد مشکلات حل نشدنی مدرنیته سوسیالیستی آلمان شرقی، از جمله اتحاد بین سوسیالیسم دولتی و مدرنیزاسیون تکنولوژیک، تعهدات رقابتی به خودسازماندهی طبقه کارگر و قدرت برنامه ریزان و طراحان متخصص، و تلاش برای ایجاد جایگزینی برای فاشیسم.

Building Socialism reveals how East German writers' engagement with the rapidly changing built environment from the mid-1950s to the early 1970s constitutes an untold story about the emergence of literary experimentation in the post-War period. It breaks new ground by exploring the centrality of architecture to a mid-century modernist literature in dialogue with multiple literary and left-wing theoretical traditions and in tune with international assessments of modernist architecture and urban planning.

Design and construction were a central part of politics and everyday life in East Germany during this time as buildings old and new were asked to bear heavy ideological and social burdens. In their novels, stories, and plays, Heiner Müller, Christa Wolf, Günter Kunert, Volker Braun, Günter de Bruyn, and Brigitte Reimann responded to enormous new factory complexes, experimental new towns, the demolition of Berlin's tenements, and the propagation of a pared-down modernist aesthetic in interior design. Writers' representation of the design, construction, and use of architecture formed part of a turn to modernist literary devices, including montage, metaphor, and shifting narrative perspectives. East Germany's literary architecture also represents a sophisticated theoretical reflection on the intractable problems of East Germany's socialist modernity, including the alliance between state socialism and technological modernization, competing commitments to working-class self-organization and the power of specialist planners and designers, and the attempt to create an alternative to fascism.