Brustkrebs: Der Diagnoseprozess und die laute Sprachlosigkeit der Medizin Eine soziologische Untersuchung

تشخیص سرطان سینه نه تنها از نظر پزشکی برای پزشکان دشوار است. اما پزشکان چگونه با ناراحتی و احساسات خود کنار می‌آیند؟
تا چه اندازه در فرآیندهای بیمارستان‌های با فناوری پیشرفته فضایی برای رسیدگی به وضعیت عاطفی افراد مبتلا وجود دارد؟
زنان مبتلا چگونه با آن برخورد می‌کنند. آنها مشکوک به سرطان سینه هستند؟
مصاحبه با پزشکان نشان دهنده دشواری ها و دوسوگرایی در برخورد با بیماران مبتلا به سرطان سینه است. نقاط کانونی در تشخیص و درمان پزشکی به همان اندازه قابل مشاهده است که مکانیسم های منطقی سازی که (باید؟) برای صحبت در مورد چنین بیماری جدی، احتمالاً لاعلاج یا کشنده مورد استفاده قرار گیرند، به ویژه گزینه های جراحی، که اغلب بخشی از یک درمان مورد استفاده قرار می گیرند. ظاهر بیرونی زنان آسیب دیده به طور قابل توجهی و با پیامدهای گسترده تغییر می کند.
روند آگاهی از زنان آسیب دیده در مصاحبه ها بازسازی می شود و به عنوان کار تخصیصی توصیف می شود. سطوح مختلف ارتباط بین پزشکی و افرادی که تحت تأثیر قرار گرفته اند روشن می شود.
این کتاب به ارائه وضعیت فعلی بسنده نمی کند، بلکه رویکردهایی را نشان می دهد که چگونه ارتباط بین پزشکان و بیماران از عدم تعادل فعلی به یکی برای هر دو طرف می تواند درک مثبت تر باشد. هدایت شوند.

Die Diagnose Brustkrebs zu stellen, ist für Ärztinnen und Ärzte nicht nur aus medizinischer Sicht schwierig. Doch wie gehen Ärztinnen und Ärzte um mit ihrer eigenen Betroffenheit, ihren Emotionen?
Inwieweit ist im Ablauf der hochtechnisierten Krankenhäuser Raum dafür, auf die Seelenlage der Betroffenen einzugehen?
Wie gehen betroffene Frauen damit um, wenn bei ihnen ein Verdacht auf Brustkrebs entsteht?
Die Interviews mit Ärztinnen und Ärzten zeigen die Schwierigkeiten und Ambivalenzen in der Auseinandersetzung mit Patientinnen, die an Brustkrebs erkrankt sind. Die Schwerpunkte innerhalb der medizinischen Diagnostik und Therapie werden dabei genauso sichtbar wie die Rationalisierungs-Mechanismen, die eingesetzt werden (müssen?), um über eine derart schwere, möglicherweise unheilbare oder tödliche Krankheit zu sprechen, zumal die Operationsmöglichkeiten, die oftmals im Rahmen einer Therapie eingesetzt werden, das äußere Erscheinungsbild der betroffenen Frauen stark und folgenreich verändert.
Der Bewusstwerdungsprozess der betroffenen Frauen wird in Interviews rekonstruiert und als Aneignungsarbeit bezeichnet. Die unterschiedlichen Kommunikationsebenen zwischen Medizin und den
Betroffenen werden dabei deutlich.
Das Buch bleibt nicht stehen bei der Darstellung des Ist-Zustandes sondern zeigt Ansätze auf, wie die Kommunikation zwischen ÄrztInnen und PatientInnen aus der heutigen Schieflage zu einem für beide Seiten positiveren Verständnis geführt werden kann.