Broken men : shell shock, treatment and recovery in Britain, 1914-1930

شکل شوک در سال‌های 1919-1922 به شهرت سیاسی بسیار بالایی دست یافت. نشریاتی از جان بول تا مورنینگ پست اصرار داشتند که با مردان شوکه شده باید با احترام رفتار شود و وزیر بهداشت اعلام کرد که دولت متعهد است از مردان شوکه شده در برابر انگ دیوانگی محافظت کند. با این حال، در همان زمان، بسیاری از جانبازان مجروح روانی با سیستم بازنشستگی دست و پنجه نرم می کردند که امنیت آنها را تامین نمی کرد. این تضاد بین لفاظی های سیاسی و تجربه زیسته بسیاری از جانبازان مجروح است که توضیح می دهد که چرا دولت نتوانست ارزیابی منفی زمان جنگ از درمان رسمی با شلیک گلوله را از بین ببرد. همچنین تضاد واقعی بین آرزوی دولت برای فراموش کردن شوک گلوله در حین یادبود جنگ و یادآوری کشته شدگان جنگ وجود داشت. در نتیجه این تضادها، شوک گلوله فراموش نشد، برعکس، سرباز شلیک شده به سرعت رشد کرد تا نماد سردرگمی ها و ناسازگاری های جنگ بزرگ باشد.

Shell shock achieved a very high political profile in the years 1919-1922. Publications ranging from John Bull to the Morning Post insisted that shell-shocked men should be treated with respect, and the Minister for Health announced that the government was committed to protecting shell-shocked men from the stigma of lunacy. Yet at the same time, many mentally-wounded veterans were struggling with a pension system which was failing to give them security. It is this conflict between the political rhetoric and the lived experience of many wounded veterans that explains why the government was unable to dispel the negative wartime assessment of official shell-shock treatment. There was also a real conflict between the government's wish to forget shell shock whilst memorialising the war and remembering the war dead. As a result of these contradictions, shell shock was not forgotten, on the contrary, the shell-shocked soldier quickly grew to symbolise the confusions and inconsistencies of the Great War.