دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
دانلود کتاب Breaking the Silence : Nationalism and Feminism in Contemporary Egyptian Women’s Writing
دانلود کتاب شکستن سکوت: ناسیونالیسم و فمینیسم در نوشتار زنان معاصر مصر
مشخصات کتاب
Breaking the Silence : Nationalism and Feminism in Contemporary Egyptian Women’s Writing
ویرایش:
نویسندگان: Chia-Ling She
سری:
ناشر: University of Leicester
سال نشر: 2012
تعداد صفحات: 276
زبان: English
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 3 مگابایت
قیمت کتاب (تومان) : 31,000
در صورت تبدیل فایل کتاب Breaking the Silence : Nationalism and Feminism in Contemporary Egyptian Women’s Writing به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب شکستن سکوت: ناسیونالیسم و فمینیسم در نوشتار زنان معاصر مصر نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
توضیحاتی در مورد کتاب شکستن سکوت: ناسیونالیسم و فمینیسم در نوشتار زنان معاصر مصر
آثاری که در این پایان نامه برای راهبردهای رهایی روایی زنان مصری بررسی می‌کنم از آثار ناسیونالیستی-فمینیستی دهه 1920 در مصر در سراسر قرن بیستم باز می‌گردد. من شامل آثاری از هدی شعراوی، زینب غزالی، نوال السعداوی، لطیفه الزیات، نسل پس از دهه 1970 مانند ابتهال سالم، علیفا رفعت و سلوا بکر و در نهایت احداف صویف هستم. آثار برای بررسی به ترتیب زمانی سازماندهی شده اند و مبارزات استقلال ضد استعماری در مصر را احاطه کرده اند. من استدلال می کنم که نوشتن جسمانیت برای زنان معاصر مصر، فضا و تاریخ ملی مدرن را پیچیده می کند. قاسم امین (1863-1908) بنیانگذار فمینیست مصر شناخته می شود. گفتمان اصلاح طلبانه نوگرایانه او یکی از تلاش ها برای ایجاد فضای بینابینی برای آزادی زنان مصر در مفهوم هومی بابه است. گفتمان برابری جنسیتی غربی «تقلیدی» امین، پیچیدگی روابط دگرجنس‌گرایان را در گفتمان‌های ناهنجار ملی‌گرایانه مصری نشان می‌دهد. بحث های متعددی را در مورد تعاریف اسلامی از زن برمی انگیزد. این نه تنها باعث تنش بین اسلام و فمینیسم مصری می شود، بلکه فرهنگ اسلامی را در معرض تغییرات و انبوهی از گفتمان ها قرار می دهد. هدف این پایان نامه ارزیابی راهبردهای روایی از طریق بدن های زنانه است که فضایی بینابینی را در تاریخ مصر تشکیل می دهد. روایت‌های عاشقانه عاشقانه در نوشته‌های معاصر زنان مصری فضای ملی را دوباره دلالت می‌کند. بازنویسی روابط دگرجنس‌گرا در سیاست‌های جنسیتی سکولار ال سعداوی (1931-) قانون اساسی دگرجنس‌گرایان را در داستان‌های مدرن مصری آشفته می‌کند، که حس زمان خطی در ابداع هویت‌های ملی را مختل می‌کند. السعداوی با نوشتن علیه قدرت گفتمانی مردانه فرویدی، موضع فمینیستی خود را از هژمونی گفتمانی استعماری فمینیستی غربی متمایز می کند. استراتژی او برای استفاده از مفهوم بابا، چارچوب زمانی آنی را ارائه می دهد. این پیش فرض سنت را به عنوان یک گفتمان ناسیونالیستی هدف قرار می دهد. لطیفه الزیات (1923-1996)، از طریق خلق لیلا در در باز، پیشنهاد می‌کند که جنسیت زنانه می‌تواند دیدگاه‌های تاریخی مدرنیته مصر را که تحت سلطه دیدگاه‌های مرد محور بوده است، بیان کند. فضای مرکزی اعطا شده به جنسیت زنانه در The Open Door بازنمایی نمادین جنسیت زنانه را در بحث های ناسیونالیستی و ناسیونالیست-فمینیستی به رهبری مردان نشان می دهد. در بازگشت فرعون، غزالی (1917-2005) بدن خود را نشان می دهد که بهتر از مردان می تواند شکنجه ها را تحمل کند. این شامل پیچیدگی اختراع ناسیونالیستی است که حول محور «معنویت» زنانه می چرخد و وابسته به نقش های محترمانه زنان است. زندگی نامه او بین امر شخصی و سیاسی سیال است و به وسیله ای برای مذاکره با خود ملی و زن تبدیل می شود. بنابراین، جسمانیت نویسی، راهبردهایی برای خلق زمان و فضای روایی در مصر به عنوان یک ملت است. همچنین، تکنیک‌های نویسندگی زنان مصری روایت‌هایی از طبقه پایین در جنبش زنان مصر را ارائه می‌دهد. در نوشته های نسل پس از دهه 1970، توصیف روزانه ابتهال سالم (1949-) از زندگی زنان، زمان خطی ملی مردانه را مختل می کند. برای سالم، زندگی جنسی بیانگر سرخوردگی نسبت به ناسیونالیسم سوسیالیستی جمال عبدالناصر، سوگواری برای استعمار نو و احیای بنیادگرایی است. بازنمایی علیفا رفعت (1996-1930) از ناقص سازی اندام تناسلی زنان، بخیه زدن، یعنی شفا و انفیبولاسیون را ادغام می کند. نوشته رفعت با نشان دادن این عمل به مثابه احساس تعلق و زخم، گفتمان ناسیونالیستی را دچار انشعاب می‌کند و بنابراین، فضایی جایگزین برای گفتمان‌های ناسیونالیستی ایجاد می‌کند. ژانر داستان کوتاه یک استراتژی برای انتقال زندگی روزمره زنان مصری از نظر فرهنگی است. سلوا بکر (1949-) جنون زنانه را به عنوان راهبردی برای ایجاد فضای جدید در حوزه خانگی طراحی می کند. رویکرد او مبتنی بر بازنگری در اسلام است. او مشکلات روان‌شناختی زنانه را توصیف می‌کند و امکان بازنمایی را برای زنان فرودست شهری جهان سوم ایجاد می‌کند. نهادهای آیینی و روانکاوانه زار زمان دایره ای زنانه را در آثار بکر معرفی می کنند. احداف سوئیف (1950-) ژانر عاشقانه زنانه را برای جستجوی امکان روایی برای جنسیت زنانه و برای فرمول‌بندی فضایی برای فرومایه‌های تاریخی اتخاذ می‌کند. من پیشنهاد می‌کنم که جسمانیت زنان در داستان‌های مدرن مصری مجموعه‌ای از هویت‌های ملی همیشه در حال تغییر اجرایی را بیان می‌کند.
توضیحاتی درمورد کتاب به خارجی
The works I examine in this thesis for Egyptian women’s narrative liberation strategies span from the nationalist-feminist works of the 1920s in Egypt throughout the twentieth century. I include works by Huda Shaarawi, Zainab al-Ghazali, Nawal El Saadawi, Latifa al-Zayyat, the post-1970s generation such as Ibtihal Salem, Alifa Rifaat and Salwa Bakr and finally, Ahdaf Soueif. The works for examination are organised chronologically and surround anti-colonial independence struggles in Egypt. I argue that writing corporeality for contemporary Egyptian women complicates the modern national space and histories. Qasim Amin (1863-1908) is deemed Egypt’s feminist founding father. His modernist reformist discourse is one of the attempts to create the interstitial space for Egyptian women’s liberation in Homi Bhabha’s concept. Amin’s ‘imitative’ Western gender equality discourse renders the heterosexual relationship complex within Egyptian nationalist heteronormative discourses. It kindles numerous debates about Islamic definitions of womanhood. Not only does this cause the tension between Islam and Egyptian feminism but it also makes Islamic culture open to changes and a plethora of discourses. This thesis aims at assessing narrative strategies through female bodies, which form an interstitial space in Egypt’s histories. Romantic love narratives in contemporary Egyptian women’s writing re-signify national space. Re-writing heterosexual relationships in El Saadawi’s (1931-) secular gender politics unsettles heterosexual constitution in Egyptian modern fiction, which disrupts a sense of a linear time in inventing national identities. Writing against Freudian masculine discursive power, El Saadawi distinguishes her feminist stance from Western feminist colonialist discursive hegemony. Her strategy renders an instantaneous frame of time, to use Bhabha’s concept. It targets the assumption of tradition as a nationalist discourse. Latifa al-Zayyat (1923-1996), through the creation of Layla in The Open Door, suggests that female sexuality can articulate historical perspectives of Egyptian modernity which has been dominated by male-centred views. The central space conferred on female sexuality in The Open Door reveals the symbolic representation of female sexuality in the male-led nationalist and nationalist-feminist debates. In Return of the Pharaoh, al-Ghazali (1917-2005) demonstrates her body to be able to endure tortures better than men; it involves a complication of the nationalist invention revolving around feminine ‘spirituality’, dependent on women’s roles of respectability. Her autobiographical writing is fluid between the personal and political and it becomes a vehicle for negotiating the national and female selves. Therefore, writing corporeality constitutes strategies for creating narrative time and space in Egypt as a nation. Also, Egyptian women’s writing techniques bring forth narratives of the lower class in Egyptian women’s movement. In the writing of the post-1970s generation, Ibtihal Salem’s (1949-) daily description of women’s lives disrupts the masculine national linear time. For Salem, sexual life expresses disillusionment toward Jamal Abdel Nasser’s socialist nationalism, lament for neo-colonialism and the fundamentalist revival. Alifa Rifaat’s (1930-1996) representation of female genital mutilation integrates suturing, i.e. healing, and infibulations. Rifaat’s writing renders nationalist discourse split by demonstrating this practice as a sense of belonging and a wound, and thus, she creates an alternative space for nationalist discourses. The short story genre is a strategy of conveying Egyptian women’s culturally mixed daily life. Salwa Bakr (1949-) devises female madness as a strategy to create new space within the domestic sphere. Her approach is based on revisiting Islam. She describes female psychological problems and carves out a representational possibility for Third World urban female subalterns. The zar ritual and psychoanalytic institutions introduce feminine circular time in Bakr’s works. Ahdaf Soueif (1950-) adopts the feminine romance genre to seek narrative possibility for female sexuality and for formulating space for historical subalterns. I suggest that women’s corporeality in Egyptian modern fiction articulates a series of performative ever-changing national identities.
