Breakfast with Thom Gunn (Phoenix Poets Series)

اوباده

آنهایی که استعداد عشق ندارند آمده اند

تا در اسکله طولانی 7 قدم بزنند. اینجا در انتهای

دنیای خیالی سه مرغ دریایی کم پرواز هستند

که روی سطح قرار دارند. قرمز آهسته

قایق خلبان. ناله

ماهیگیری که یک کوسه کوچک را هک می کند—

و گفتار ما مانند آب یخی، ترجمه ضعیف

ای که ما را به آن سو نخواهد برد.< /P>

به هر حال چه چیزی ما را به غرب رساند؟ یک گرسنگی.

اما جشن ما دونر پارتی نیست، ما که

فقط از مناظر تغذیه می کنیم، امن ترین شکل

ابهام: ببینید خلیج چگونه است خاکستری

عمیق شدن به خاکستری، رنگ دلشکستگی.

راندال مان Breakfast with Thom Gunn یک اثر مستقیم و مستقیم است. ناراحت کننده غرق در زندگی پس از مرگ تام گان (1929-2004)، یکی از محبوب ترین نمادهای ادبی همجنسگرایان قرن بیستم، اشعار در فلوریدا و کالیفرنیا لنگر انداخته اند، اما پس زمینه "بی رحم" است، درختان "نازک و بی خون". کلمات "مثل آب یخی" خلیج سانفرانسیسکو. مان، بسیار باهوش، باز و در عین حال گریزان، از «فرسایش برازنده» هم چشم‌انداز و هم بدن، از زیبایی که در بی‌زیبایی نهفته است، استفاده می‌کند. با جسارت، اضطراب و میل لجام گسیخته، این غزلسرای با استعداد با معضلات خود همجنس گرا درگیر – و برانگیخته شده توسط – خرده فرهنگ پر زرق و برق و نابخشودنی دست و پنجه نرم می کند. صبحانه با تام گاندر عین حال رسمی و رایگان است و یکپارچگی عالی را در آتش شوخ طبعی، شدت و خیانت ایجاد می کند.

ستایش برای I>شکایت در باغ   

«ما یک شاعر جوان ماهر، شوخ و پرشور داریم. . . . رندال مان هم با جهان طبیعت هماهنگ است و هم با آن در تضاد است. او احساسات و مشکلات یک خود را در درون فرهنگی عظیم، مهیج، اما گاهی بی رحمانه بیان می کند. و او این کارها را با احساسات غنایی و مهارت‌های جوان‌کننده انجام می‌دهد.»—Kenyon Review

I>

Aubade

Those who lack a talent for love have come

to walk the long Pier 7. Here at the end

of the imagined world are three low-flying gulls

like lies on the surface; the slow red

of a pilot’s boat; the groan

of a fisherman hacking a small shark—

and our speech like the icy water, a poor

translation that will not carry us across.

What brought us west, anyway? A hunger.

But ours is no Donner Party, we who feed

only on scenery, the safest form

of obfuscation: see how the bay is a gray

deepening into gray, the color of heartbreak.

Randall Mann’s Breakfast with Thom Gunn is a work both direct and unsettling. Haunted by the afterlife of Thom Gunn (1929–2004), one of the most beloved gay literary icons of the twentieth century, the poems are moored in Florida and California, but the backdrop is “pitiless,” the trees “thin and bloodless,” the words “like the icy water” of the San Francisco Bay. Mann, fiercely intelligent, open yet elusive, draws on the “graceful erosion” of both landscape and the body, on the beauty that lies in unbeauty. With audacity, anxiety, and unbridled desire, this gifted lyric poet grapples with dilemmas of the gay self embroiled in—and aroused by—a glittering, unforgiving subculture. Breakfast with Thom Gunnis at once formal and free, forging a sublime integrity in the fire of wit, intensity, and betrayal.

Praise for Complaint in the Garden   

“We have before us a skillful, witty, passionate young poet. . . . Randall Mann is both attuned to and at odds with the natural world; he articulates the passions and predicaments of a self inside a massive, arousing, but sometimes brutal culture. And he accomplishes these things with buoyant lyric sensibilities and rejuvenating skills.”—Kenyon Review