Borges, Buddhism and World Literature: A Morphology of Renunciation Tales

این کتاب داستان انصراف را در بورخس و فراتر از آن دنبال می‌کند، و برای محوریت آن به‌عنوان یک ترانه ترکیبی بورخسی و به‌عنوان یک منشور بورخسی برای خواندن یک صورت فلکی جهانی از متون بحث می‌کند. داستان انکار در قلب بودیسم، داستان پادشاهی که کاخ خود را ترک می‌کند تا به یک زاهد تبدیل شود، بورخس را به دلیل سازگاری بین فرهنگی و ماهیت دگرگونی آن و به دلیل طنین‌اندازی بسیار قدرتمندی در سراسر فلسفه، سیاست و زیبایی‌شناسی، مجذوب خود کرده است. از داستان و انواع مختلف آن، مقالات بورخس یک مفهوم «مورفولوژیکی» از ادبیات را فرموله کرد (که این ایده را از گوته به عاریت گرفته بود)، که به موجب آن تعداد بالقوه نامتناهی داستان با دگرگونی تعداد محدودی از «کهن الگوها» تولید شد. رویارویی شاه و زاهد همچنین داستان سیاسی قدرتمندی را روایت می‌کند که تقابلی بین قدرت و اقتدار ایجاد می‌کند. وضعیت مخمصه سیاسی خود بورخس در برابر پس‌زمینه‌ای غنی از انکارکنندگان حقیقت‌گو بررسی می‌شود. در نوع شاعرانه‌اش، کهن‌الگوی انصراف به داستان‌هایی درباره هنر و هنرمندان تبدیل می‌شود، با کناره‌گیری یکی از نیازهای کلیدی فرآیند خلاق: این بحث از درون و بیرون بورخس می‌پیوندد تا بدهی نویسندگان مدرن به زهد را برجسته کند. در نهایت، جذابیت اسرارآمیز داستان انصراف آن را با بی پایان بودن تمثیل های مدرن همسو می کند.

This book follows the renunciation story in Borges and beyond, arguing for its centrality as a Borgesian compositional trope and as a Borgesian prism for reading a global constellation of texts. The renunciation story at the heart of Buddhism, that of a king who leaves his palace to become an ascetic, fascinated Borges because of its cross-cultural adaptability and metamorphic nature, and because it resonated so powerfully across philosophy, politics and aesthetics. From the story and its many variants, Borges’s essays formulated a 'morphological' conception of literature (borrowing the idea from Goethe), whereby a potentially infinite number of stories were generated by transformation of a finite number of 'archetypes'. The king-and-ascetic encounter also tells a powerful political story, setting up a confrontation between power and authority; Borges’s own political predicament is explored against the rich background of truth-telling renouncers. In its poetic variant, the renunciation archetype morphs into stories about art and artists, with renunciation a key requirement of the creative process: the discussion weaves in and out of Borges to highlight modern writers’ debt to asceticism. Ultimately, the enigmatic appeal of the renunciation story aligns it with the open-endedness of modern parables.