Borges, between history and eternity

اینکه بورخس یکی از چهره های کلیدی در ادبیات قرن بیستم است، قابل بحث نیست. اما دلایل پشت این ادعا محل بحث است. در آمریکای لاتین او را کسی می‌خوانند که قانون را دوباره سازماندهی کرد، سلسله مراتب ادبی را زیر سوال برد و نقش ادبیات حاشیه‌ای را دوباره تعریف کرد. از سوی دیگر، در سایر نقاط جهان، بیشتر خوانندگان (و فرهنگ‌های لغت) تمایل دارند که صفت «بورخسی» را با معماهای متافیزیکی پیچیده و گمانه‌زنی‌های هزارتویی با دامنه جهانی، کاملاً جدا از سنت‌های خاص شناسایی کنند. یک خوانش اشباع از زمینه است، در حالی که دیگری فاقد بافت است. به اندازه کافی عجیب، این رویکردهای \"نهادی\" و \"استعلایی\" به شیوه ای انتقادی در برابر یکدیگر قرار نگرفته اند. بورخس، بین تاریخ و ابدیت، این دیدگاه‌ها را با در نظر گرفتن جنبه‌های کلیدی کار بورخس، یعنی تعیین‌های متقابل سیاست، فلسفه و ادبیات، گرد هم می‌آورد. ماهیت محدود کننده و رهایی بخش همزمان زبان؛ و برنامه اولیه برای ادبیات قاره آمریکا.

That Borges is one of the key figures in twentieth-century literature is beyond debate. The reasons behind this claim, however, are a matter of contention. In Latin America he is read as someone who reorganized the canon, questioned literary hierarchies, and redefined the role of marginal literatures. On the other hand, in the rest of the world, most readers (and dictionaries) tend to identify the adjective "Borgesian" with intricate metaphysical puzzles and labyrinthine speculations of universal reach, completely detached from particular traditions. One reading is context-saturated, while the other is context-deprived. Oddly enough, these "institutional" and "transcendental" approaches have not been pitched against each other in a critical way. Borges, between History and Eternity brings these perspectives together by considering key aspects of Borges's work―the reciprocal determinations of politics, philosophy and literature; the simultaneously confining and emancipating nature of language; and the incipient program for a literature of the Americas.