Bob Dylan "Highway 61 revisited"

بزرگراه 61 Revisited به دلیل جذابیت احساسی پایدارش طنین انداز شده است. ترانه سرایان کمی قبل از دیلن یا پس از آن، به طور مؤثری به شدت شخصی را با امری تماشایی جهانی ترکیب کرده اند. در «مثل یک رولینگ استون»، ابراز خوشحالی او از Miss Lonely (ادی سدویک؟ جوآن بائز؟ یک ترکیب ترکیبی «نوع»؟) با تداعی یک زیتگیست جدید هیپ ترکیب می‌شود تا یک سرود واقعی تولید کند. در «تصنیف یک مرد لاغر»، سردرگمی نسل جوان در چهره تشکیلات پرتاب می‌شود، حتی زمانی که دیلن انزجار خود را از منتقدانی که برای فهرست کردن او زحمت کشیده‌اند، ابراز می‌کند. و در "ردیف ویران" او به اوج پارانویای سوررئالیستی خود می رسد، که در اینجا به شدت جوی یک کابوس تمام عیار می رسد. بین طنز چوبه دار فراوان، این یکی از ترسناک ترین آهنگ هایی است که تا به حال ضبط شده است، با تصاویر بی امان از اعدام های جمعی، رژه غول های سقوط کرده و بازندگان محلی پیروز، طول حماسی و حتی شیرینی غم انگیز فلامنکو بلومفیلد. پرهای الهام گرفته شده
در این کتاب، مارک پولیزوتی دقیقاً بررسی می‌کند که چه چیزی آهنگ‌های بزرگراه 61 Revisited را بسیار تأثیرگذار می‌کند، چگونه به عنوان یک مجموعه با هم کار می‌کنند، و چگونه اشعار، ملودی و تنظیم‌ها با هم ترکیب می‌شوند تا ترکیبی غیرمعمول قوی ایجاد کنند. او تجزیه و تحلیل موسیقایی و ادبی خود آهنگ ها، بیوگرافی (در صورت لزوم) و اطلاعات ضبط شده (در صورت مفید بودن) را با هم ترکیب می کند. و او بر حضور اسطوره ای دیلن در اواسط دهه 60 تمرکز می کند، زمانی که او از تجسم پرولتری خود بیرون آمد و به رمبو آمریکایی تبدیل شد. این مقایسه توسط دیگران از جمله دیلن انجام شده است، و چیزهای زیادی در مورد حرفه او در اواسط دهه شصت روشن می کند، زیرا از بسیاری جهات بزرگراه 61 پاسخ راک اند رول به فصلی در جهنم است.

Highway 61 Revisited resonates because of its enduring emotional appeal. Few songwriters before Dylan or since have combined so effectively the intensely personal with the spectacularly universal. In "Like a Rolling Stone," his gleeful excoriation of Miss Lonely (Edie Sedgwick? Joan Baez? a composite "type"?) fuses with the evocation of a hip new zeitgeist to produce a veritable anthem. In "Ballad of a Thin Man," the younger generation's confusion is thrown back in the Establishment's face, even as Dylan vents his disgust with the critics who labored to catalogue him. And in "Desolation Row," he reaches the zenith of his own brand of surrealist paranoia, that here attains the atmospheric intensity of a full-fledged nightmare. Between its many flourishes of gallows humor, this is one of the most immaculately frightful songs ever recorded, with its relentless imagery of communal executions, its parade of fallen giants and triumphant local losers, its epic length and even the mournful sweetness of Bloomfield's flamenco-inspired fills.
In this book, Mark Polizzotti examines just what makes the songs on Highway 61 Revisited so affecting, how they work together as a suite, and how lyrics, melody, and arrangements combine to create an unusually potent mix. He blends musical and literary analysis of the songs themselves, biography (where appropriate) and recording information (where helpful). And he focuses on Dylan's mythic presence in the mid-60s, when he emerged from his proletarian incarnation to become the American Rimbaud. The comparison has been made by others, including Dylan, and it illuminates much about his mid-sixties career, for in many respects Highway 61 is rock 'n' roll's answer to A Season in Hell.