Bluebeard: The Autobiography of Rabo Karabekian

ریش آبی که در سال 1987 منتشر شد، مراقبه ونگات در مورد هنر، هنرمندان، سوررئالیسم و ​​فاجعه است. با رابو کارابکیان، نقاش سوررئالیست نسبتاً موفقی آشنا شوید که در اواخر زندگی با او می‌بینیم و می‌بینیم که (مانند همه شخصیت‌های کلیدی ونگات)، با دردهای حل نشده و عواقب وحشیگری مبارزه می‌کند. این رمان که بر اساس افسانه ریش آبی (به بهترین شکل در اپرای یک‌پرده بلا بارتوک) ساخته شده است، کارابکیان را از طریق آخرین رویدادهای زندگی‌اش دنبال می‌کند که با زنان، نقاشی، جاه‌طلبی هنری، تقلب‌های هنری و پیامدهای ناشناخته‌ای همراه است. .

مقصد ونگات در اینجا آنقدر طنز نیست (اگرچه ساختار هنر معاصر به اندازه کافی آسان است) و همچنین مستند نیست (اگرچه کارابکیان دارای عناصر جکسون پولاک و مارک روتکو است) . در عوض، ونه‌گات از هنر برای همان هدفی استفاده می‌کند که از کلیشه‌های علمی تخیلی در Slaughterhouse-Five استفاده کرد. به عنوان فیلتری که از طریق آن می‌تواند وحشیگری، ظلم، و اساساً جهت‌گیری نادرست کمیک وجود انسان را روشن کند.

خوانندگان انواع شخصیت‌ها و کهن‌الگوهای آشنای ونه‌گات را در حالی که در پس‌زمینه به داخل و خارج می‌شوند، تشخیص خواهند داد. ; در همین حال، کارابکیان، خیانت شده و خیانتکار، در مه بی انتهای خاطره فرو می رود. مانند بسیاری از آثار متاخر ونه‌گات، این هم یک‌باره علمی تخیلی و هم رئالیسم بی‌رحمانه معاصر است و از داستان علمی تخیلی به عنوان استعاره برای آسیب‌های انسانی و همچنین ناتوانی در درک استفاده می‌کند. خوانندگان متوجه خواهند شد که قهرمانان ونگات هرگز نمی توانند واقعاً برای ما روشن کنند که آیا آنها در نهایت قربانیان ناخواسته هستند یا بربرهای ساده، و این را به خواننده واگذار می کنند که تعیین کند این کتاب واقعاً در کدام ژانر مناسب است، اگر اصلاً وجود دارد.

درباره نویسنده

کورت وونگات (1922-2007) یکی از محبوب ترین نویسندگان آمریکایی قرن بیستم است. مخاطبان ونگات از زمان پنج قطعه اول او در دهه 1950 به طور پیوسته افزایش یافت و از آنجا رشد کرد. رمان سال 1968 او Slaughterhouse-Five به یک رمان جنگی متعارف با Catch-22 جوزف هلر تبدیل شده است تا واقعی ترین و تاریک ترین داستان از جنگ جهانی دوم را شکل دهد.

Vonnegut کار خود را به عنوان یک داستان علمی تخیلی آغاز کرد. نویسنده، و رمان‌های اولیه‌اش - پیانو نوازنده و آژیرهای تایتان - به‌عنوان چنین دسته‌بندی می‌شدند، حتی به این دلیل که برای مخاطبان بسیار فراتر از دسترس این دسته جذاب بودند. در دهه 1960، ونه‌گات از نزدیک با نسل بیبی بومر، نویسنده‌ای در آن سمت، ارتباط نزدیکی پیدا کرد.

اکنون که آثار ونگات به‌عنوان مجموعه‌ای از آثار مورد مطالعه قرار گرفته است، عمیق تر درک و یکپارچه شده است. بینش طنزآمیز، طنز و خشم او سازگاری دارد که کار او را بسیار هم افزایی می کند. به نظر واضح است که هر چه بیشتر آثار ونه‌گات را بخوانید، بیشتر طنین‌انداز می‌شود و بیشتر آرزو می‌کنید که بخوانید. محققان بر این باورند که شهرت ونه‌گات (مانند مارک تواین) در طول دهه‌ها به طور پیوسته افزایش خواهد یافت، زیرا کار او همچنان در ارتباط است و ارتباطات جدید شکل می‌گیرد و بینش‌های جدیدی ایجاد می‌شود.

درباره سریال

کرت ونه‌گات نویسنده‌ای است که اکثراً آن را یکی از مهم‌ترین نویسندگان قرن بیستم می‌دانند. کتاب‌های Slaughterhouse-Five (نام‌گذاری شده بر اساس تجربه اسرای جنگ جهانی دوم وونگات) و گهواره گربه از آثار برتر او محسوب می‌شوند. RosettaBooks در اینجا طیف کاملی از کارهای ونگات، از جمله اولین رمان او (نوازنده پیانو، 1952) را برای خوانندگان آشنا با آثار ونگات و همچنین تازه واردان ارائه می دهد. چندین موضوع و تیپ شخصیتی آشنا را برای سیزدهمین رمانش معرفی کرد: نسل کشی، سوررئالیت دنیای مدرن، تداخل متقابل سیال گذشته و حال، و شخصیتی کمتر از قهرمان که برای روایت داستانش در مرکز صحنه قرار می گیرد. در اینجا او شخصیتی فرعی از صبحانه قهرمانان، کهنه سرباز مجروح جنگ جهانی دوم و نقاش انتزاعی رابو کارابکیان را به راوی ارتقا می دهد. کارابکیان به اصرار سیرس برمن افسونگر به‌عنوان قلدر، «زندگی‌نامه‌ی فریب‌کار» خود را می‌نویسد. ونه‌گات از این داستان برای هجو جنبش‌های هنری و ذهنیت هنر به‌عنوان سرمایه‌گذاری و کشف شکل در حال تغییر واقعیت استفاده می‌کند. اگرچه ریش آبی جزو بهترین رمان‌های او نیست، اما رمان خوبی است و دوزهای آزادانه‌ای از طنز نامتعادل او دارد. توصیه شده. A.J. رایت، دانشگاه از آلاباما در بیرمنگام
کپی رایت 1988 Reed Business Information, Inc.

بازبینی

در رتبه بندی Vonneguts بهترین است و یک قدم فراتر می رود. . . داستانی شاد و سر به فلک کشیده.ژورنال و قانون اساسی آتلانتا

ونگات در بهترین حالت خود قرار دارد.The Philadelphia Inquirer

وونگات جورج اورول، دکتر کالیگاری و فلش گوردون هستند که در یک نویسنده ترکیب شده اند. . . یک دانشمند دیوانه اما با اخلاق زمان

Bluebeard, published in 1987, is Vonnegut's meditation on art, artists, surrealism, and disaster. Meet Rabo Karabekian, a moderately successful surrealist painter, who we meet late in life and see struggling (like all of Vonnegut's key characters), with the dregs of unresolved pain and the consequences of brutality. Loosely based on the legend of Bluebeard (best realized in Bela Bartok's one-act opera), the novel follows Karabekian through the last events in his life that is heavy with women, painting, artistic ambition, artistic fraudulence, and as of yet unknown consequence.

Vonnegut's intention here is not so much satirical (although the contemporary art scene would be easy enough to deconstruct), nor is it documentary (although Karabekian does carry elements of Jackson Pollock and Mark Rothko). Instead, Vonnegut is using art for the same purpose he used science fiction cliches in Slaughterhouse-Five; as a filter through which he can illuminate the savagery, cruelty, and the essentially comic misdirection of human existence.

Readers will recognize familiar Vonnegut character types and archetypes as they drift in and out through the background; meanwhile, Karabekian, betrayed and betrayer, sinks through a bottomless haze of recollection. Like most of Vonnegut's late works, this is both science fiction and cruel contemporary realism at once, using science fiction as metaphor for human damage as well as failure to perceive. Readers will find that Vonnegut's protagonists can never really clarify for us whether they are ultimately unwitting victims or simple barbarians, leaving it up to the reader to determine in which genre this book really fits, if any at all.

ABOUT THE AUTHOR

Kurt Vonnegut (1922-2007) is one of the most beloved American writers of the twentieth century. Vonnegut's audience increased steadily since his first five pieces in the 1950s and grew from there. His 1968 novel Slaughterhouse-Five has become a canonic war novel with Joseph Heller's Catch-22 to form the truest and darkest of what came from World War II.

Vonnegut began his career as a science fiction writer, and his early novels--Player Piano and The Sirens of Titan--were categorized as such even as they appealed to an audience far beyond the reach of the category. In the 1960s, Vonnegut became closely associated with the Baby Boomer generation, a writer on that side, so to speak.

Now that Vonnegut's work has been studied as a large body of work, it has been more deeply understood and unified. There is a consistency to his satirical insight, humor and anger which makes his work so synergistic. It seems clear that the more of Vonnegut's work you read, the more it resonates and the more you wish to read. Scholars believe that Vonnegut's reputation (like Mark Twain's) will grow steadily through the decades as his work continues to increase in relevance and new connections are formed, new insights made.

ABOUT THE SERIES

Author Kurt Vonnegut is considered by most to be one of the most important writers of the twentieth century. His books Slaughterhouse-Five (named after Vonnegut's World War II POW experience) and Cat's Cradle are considered among his top works. RosettaBooks offers here a complete range of Vonnegut's work, including his first novel (Player Piano, 1952) for readers familiar with Vonnegut's work as well as newcomers.

From Library Journal

Vonnegut rounds up several familiar themes and character types for his 13th novel: genocide, the surreality of the modern world, fluid interplay of the past and present, and the less-than-heroic figure taking center stage to tell his story. Here he elevates to narrator a minor character from Breakfast of Champions , wounded World War II veteran and abstract painter Rabo Karabekian. At the urging of enchantress-as-bully Circe Berman, Karabekian writes his "hoax autobiography." Vonnegut uses the tale to satirize art movements and the art-as-investment mind-set and to explore the shifting shape of reality. Although not among his best novels, Bluebeard is a good one and features liberal doses of his off-balance humor. Recommended. A.J. Wright, Univ. of Alabama at Birmingham
Copyright 1988 Reed Business Information, Inc.

Review

Ranks with Vonneguts best and goes one step beyond . . . joyous, soaring fiction.The Atlanta Journal and Constitution

Vonnegut is at his edifying best.The Philadelphia Inquirer

Vonnegut is George Orwell, Dr. Caligari and Flash Gordon compounded into one writer . . . a zany but moral mad scientist. Time