Blake and Lucretius: The Atomistic Materialism of the Selfhood

این کتاب روشی را نشان می دهد که ویلیام بلیک مفهوم خاص خود را از خود - دریچه ای که از طریق آن سوژه از روحیه ناامید شده به جهان مادی می نگرد - با ماتریالیسم اتمیستی مکتب اپیکوری، همانطور که در قرن اول قبل از میلاد منتقل شد، همسو کرد. شاعر و فیلسوف رومی لوکرتیوس De Rerum Natura. این مطالعه با پرداختن به این بدهی فلسفی، ارزیابی مجدد سه گانه کار بلیک را ارائه می کند: برای روشن شدن جریان کلاسیک میراث فلسفی بلیک از طریق لوکرتیوس. برای بازگرداندن بلیک به لحظه تاریخی خود، دوره ای سی ساله از 1790 تا 1820 که به عنوان دومین لحظه لوکریتی در انگلستان توصیف شده است. و استفاده از یک مدل تفسیری جدید برای درک پارامترهای پدیدارشناختی و چارچوب‌های معرفت‌شناختی اسطوره بلیک. بر این اساس، آشکار می شود که بلیک نه تنها از کیهان شناسی اتمی کلاسیک و معرفت شناسی مبتنی بر حس آگاه بود، بلکه او به طور سیستماتیک وجود پس از لاپسری را در چارچوب اپیکوری ترسیم کرد.

This book demonstrates the way in which William Blake aligned his idiosyncratic concept of the Selfhood – the lens through which the despiritualised subject beholds the material world – with the atomistic materialism of the Epicurean school as it was transmitted through the first-century BC Roman poet and philosopher Lucretius’ De Rerum Natura. By addressing this philosophical debt, this study sets out a threefold re-evaluation of Blake’s work: to clarify the classical stream of Blake’s philosophical heritage through Lucretius; to return Blake to his historical moment, a thirty-year period from 1790 to 1820 which has been described as the second Lucretian moment in England; and to employ a new exegetical model for understanding the phenomenological parameters and epistemological frameworks of Blake’s mythopoeia. Accordingly, it is revealed that Blake was not only aware of classical atomistic cosmogony and sense-based epistemology but that he systematically mapped postlapsarian existence onto an Epicurean framework.