Black Age: Oceanic Lifespans and the Time of Black Life

منظره ای از زندگی پس از مرگ ماوراء اقیانوس اطلس و سیاهی مدرن از دریچه سن

اگر چه بیش از پنجاه سال از هم فاصله دارد، قتل امت تیل و ترایون مارتین یک اشتراک دارند: سیاه پوست کودکان به عنوان کودک دیده نمی شوند. بارها و بارها، بهانه‌هایی برای خشونت و تجاوز پلیس - به ویژه علیه کودکان سیاه‌پوست - به قربانی «ظاهر» به‌عنوان یک تهدید می‌شود. اما چرا و چگونه \"ظاهر\" درک شده از افراد سیاه پوست کاملاً از تصورات رایج از سن و زمان جدا شده است؟

عصر سیاه: طول عمر اقیانوسی و زمان زندگی سیاه سن، مراحل زندگی، و طول عمر را به عنوان یک لنز مرکزی برای مشاهده سیاهی، به ویژه با توجه به تاریخچه فرا اقیانوس اطلس معرفی می کند. برده داری حبیبه ابراهیم با تمرکز بر فرهنگ ادبی سیاه‌پوستان در اواخر قرن بیستم و اوایل قرن بیست و یکم به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه تاریخ برده‌داری فراآتلانتیک و قانون سیاه‌پوست مدرن از طریق تجسم عصر بازتصور شده است. او استدلال می کند که عصر سیاه - در طی تقریباً چهار قرن انقیاد - به صورت اقتضایی، انعطاف پذیر و برای نیازهای بردگی مناسب شده است. در نتیجه، به جای تعداد سالهای زندگی یا مرحله رشد، عصر سیاه به معنای ارزش مبادله، توسعه نیافتگی تاریخی، بی زمانی و سایر خیالات ناشی از طرد سیاه از انسان بود.

ابراهیم می پرسد: وقتی «همه زنان» - همه بزرگسالان زنانه متعارف - «سفیدپوست» هستند، یک جدول زمانی هنجاری بلوغ برای دختران سیاه پوست چیست؟ چگونه یک \"برده\" تبدیل به \"مرد\" می شود وقتی بزرگسالی برای افراد سیاه پوست از هر جنسیت سلب می شود؟ عصر سیاه مبارزه بین سوء استفاده از طرد سیاه‌پوستان از اومانیسم غربی و احیای زندگی غیر هنجاری سیاه‌پوستان را دنبال می‌کند، و استدلال می‌کند که اگر برخی از ما شجاع هستیم، به این دلیل است که جرأت می‌کنیم زندگی‌هایی را در نظر بگیریم. در طرحواره ای از \"زمان انسانی\" نامفهوم است.

A view of transatlantic slavery’s afterlife and modern Blackness through the lens of age

Although more than fifty years apart, the murders of Emmett Till and Trayvon Martin share a commonality: Black children are not seen as children. Time and time again, excuses for police brutality and aggression—particularly against Black children— concern the victim “appearing” as a threat. But why and how is the perceived “appearance” of Black persons so completely separated from common perceptions of age and time?

Black Age: Oceanic Lifespans and the Time of Black Life posits age, life stages, and lifespans as a central lens through which to view Blackness, particularly with regard to the history of transatlantic slavery. Focusing on Black literary culture of the late twentieth and early twenty-first centuries, Habiba Ibrahim examines how the history of transatlantic slavery and the constitution of modern Blackness has been reimagined through the embodiment of age. She argues that Black age—through nearly four centuries of subjugation— has become contingent, malleable, and suited for the needs of enslavement. As a result, rather than the number of years lived or a developmental life stage, Black age came to signify exchange value, historical under-development, timelessness, and other fantasies borne out of Black exclusion from the human.

Ibrahim asks: What constitutes a normative timeline of maturation for Black girls when “all the women”—all the canonically feminized adults—“are white”? How does a “slave” become a “man” when adulthood is foreclosed to Black subjects of any gender? Black Age tracks the struggle between the abuses of Black exclusion from Western humanism and the reclamation of non-normative Black life, arguing that, if some of us are brave, it is because we dare to live lives considered incomprehensible within a schema of “human time.”