Bisphosphonates and Osteonecrosis of the Jaw: A Multidisciplinary Approach

در اوایل قرن نوزدهم، کشف شد که افزودن فسفر زرد (که اکنون سفید نامیده می‌شود) به سر چوب کبریت، آتش زدن کبریت‌ها را آسان‌تر می‌کند. بخارات فسفر توسط کارگران تنفس شد و با سایر مواد شیمیایی در بدن ترکیب شد تا یک بیس فسفونات قوی حاوی نیتروژن تولید شود. بیس فسفونات های خوراکی حاوی نیتروژن و بیس فسفونات های حاوی نیتروژن داخل وریدی مانند بخارات فسفر در بدن گردش می کنند و در استخوان جذب می شوند و توسط استئوکلاست ها بلعیده می شوند. هنگامی که این فرآیند منحصر به فرد اتصال بیس فسفونات ها به استخوان اتفاق می افتد، استئوکلاست ها مسموم می شوند و این باعث کاهش یا حذف چرخش استخوان می شود. استخوان آلوئولی در فک پایین و فک بالا سریعتر از استخوان های بلند می چرخد، بنابراین فک ها هدف بهتری برای سمیت بیس فسفونات هستند. تا سال 2003 بود که داروهای بیس فسفونات حاوی نیتروژن داخل وریدی و خوراکی امروزی به عنوان عوامل خطر اصلی در ایجاد استخوان نکروزه در معرض فک نقش داشتند. اکثر محققانی که موارد استئونکروز فک ناشی از بیس فسفونات را گزارش کردند دریافتند که این بیماران با زولدرونات، پامیدرونات یا ترکیبی از این داروها که معمولاً برای درمان سرطان سینه یا میلوما استفاده می‌شوند، درمان شده‌اند. در حدود 5 درصد موارد، افراد مبتلا به BIONJ برای پوکی استخوان تحت درمان بودند. رویدادهای تشدید کننده ای که به BIONJ کمک می کنند عبارتند از کشیدن دندان (حدود 50٪ موارد)، اگزوستوز فک پایین، بیماری پریودنتال و ترومای موضعی ناشی از دندان مصنوعی نامناسب. مشخص نیست که آیا قرار دادن ایمپلنت های دندانی یک عامل تشدید کننده است یا خیر. هدف این کتاب پاسخگویی به نیاز پزشکان شاغل در همه زمینه‌هایی است که از بیس فسفونات‌ها استفاده می‌کنند و روش‌های درمانی محافظه‌کارانه و جراحی را که در حال حاضر مورد استفاده قرار می‌گیرند، ارائه دهد. همچنین اطلاعات مفصلی در مورد متون مربوط به ایمپلنت های دندانی در بیماران تحت درمان با بیس فسفونات ها وجود خواهد داشت.

During the early 19th century, it was discovered that adding yellow (now called white) phosphorous to matchstick heads made it easier to ignite matches. The phosphorous vapors were breathed in by workers and combined with other chemicals in the body to produce a potent nitrogen-containing bisphosphonate. Today's oral nitrogen-containing bisphosphonates and intravenous nitrogen-containing bisphosphonates circulate around the body the same way as the phosphorous vapors, and are absorbed into bone and ingested by osteoclasts. When this unique binding process of bisphosphonates to bone occurs, osteoclasts are poisoned, and this reduces or eliminates bone turnover. Alveolar bone in the mandible and maxilla turns over more rapidly than in long bones, so the jaws are a better target for bisphosphonate toxicity. It wasn't until 2003 that today's intravenous and oral nitrogen-containing bisphosphonate medications were implicated as major risk factors in the development of exposed necrotic bone of the jaws. Most of the researchers who reported cases of bisphosphonate-induced osteonecrosis of the jaw found that these patients were treated with zoledronate, pamidronate, or a combination of these drugs, which are commonly used for treating breast cancer or myeloma. In about 5% of cases, subjects with BIONJ were being treated for osteoporosis. Precipitating events that contribute to BIONJ are tooth extractions (about 50% of cases), mandibular exostoses, periodontal disease, and local trauma from ill-fitting dentures. It is not known if the placement of dental implants is a precipitating factor. The book aims to meet the need of medical practitioners working in all fields that use bisphosphonates, and to present the conservative and surgical treatment methods currently in use. There will also be detailed information on the literature relating to dental implants in patients treated with bisphosphonates.