Birthday

تولد دخترشان باید یکی از شادترین روزهای زندگی اد و لیزا باشد. زایشگاه NHS و شرایط تا حدی غیرعادی آن‌ها، توالی خنده‌دار و رضایت‌بخشی از وقایع را ایجاد می‌کند که رابطه آنها را با هسته اصلی آزمایش می‌کند و سؤالات ذاتی را در مورد ماهیت تولد و تجدید، ترس و انزوا ایجاد می‌کند. این نمایشنامه که نقش‌های جنسیتی دریافت‌شده را به جلوه‌های کمیک و آزاردهنده تبدیل می‌کند، تجربه‌ی پرخاشگر شخصی اد و لیزا را به دستور یک بخش کار NHS ترسیم می‌کند. پنهال به طرز ماهرانه‌ای مجموعه‌ای از وقایع به‌شدت خنده‌دار و دارای بار احساسی را به تصویر می‌کشد: او برداشت‌های جنسیتی را که به‌خوبی مشاهده شده‌اند از وضعیت کاملاً واقعی زندگی و مرگ در برابر اتهام‌زنی علیه سیستم NHS مطرح می‌کند. نوشته ای که به زیبایی مشاهده می شود در عین حال شرورانه و به طرز وحشتناکی لطیف است. تولد یک کنترپوان به شدت کمیک به درام داخلی داخلی می‌دهد که به موضوعات بزرگ‌تری مانند آرزو، فداکاری، اینکه ما چه کسی هستیم، چگونه ارتباط برقرار می‌کنیم، پیروزی...

The birth of their daughter should be one of the happiest days of Ed and Lisa's life. An NHS maternity ward and their somewhat unusual circumstances make for an unsettling and satisfyingly comic sequence of events that tests their relationship to the core, and raises intrinsic questions about the nature of birth and renewal, fear and isolation. Subverting the received gender roles to darkly comic and disturbing effect, the play charts Ed and Lisa's personally fraught experience at the behest of an NHS labour ward. Penhall expertly weaves an acutely funny and emotionally charged sequence of events: he pitches wryly observed gender perceptions of a quite literal life and death situation against an indictment of the NHS system. The beautifully observed writing is at once vicious and searingly tender. Birthday achieves an intensely comic counterpoint to the visceral domestic drama sutured to bigger issues of aspiration, sacrifice, who we are, how we communicate, the triumph...