Birth of an industry : blackface minstrelsy and the rise of American animation

در تولد یک صنعت، نیکلاس ساموند توضیح می‌دهد که چگونه شخصیت‌های کارتونی محبوب اولیه آمریکایی از مینسترلسی سیاه‌پوست گرفته شده‌اند. او صنعتی شدن انیمیشن در اوایل قرن بیستم، بازنمایی آن در خود کارتون‌ها، و نقش سیاه‌پوست‌ها در آن اجرا را ترسیم می‌کند که در مقابل ناامیدی کارگران انیمیشن ایستاده است. شخصیت‌های کارتونی گرامی، مانند میکی موس و فلیکس گربه، با استفاده از قراردادهای بصری و نمایشی مینسترلسی صورت سیاه شکل گرفته و توسعه یافته‌اند. آنها منستر هستند آن‌ها اضطراب‌ها و خواسته‌های اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و نژادی را که نژاد را به بدن زحمتکش پیوند می‌دهد، به نمایش می‌گذارند، درست همان‌طور که اجراکنندگان نمایش زنده مینسترل انجام دادند. ساموند با بررسی دقیق اینکه چگونه انیمیشن های اولیه به طبیعی شدن شکل گیری های نژادی خشن کمک می کند، بررسی می کند که چگونه کارتون ها از خنده و احساسات استفاده می کردند تا این کلیشه ها نه تنها کمتر ظالمانه به نظر برسند، بلکه در واقع لذت بخش به نظر برسند. اگرچه پیوندهای قابل مشاهده بین شخصیت‌های کارتونی و صحنه مینسترل مدت‌ها پیش محو شده است، ساموند نشان می‌دهد که چقدر این پیوندها برای تفکر در مورد انیمیشن در آن زمان و اکنون اهمیت دارند و در مورد اینکه چگونه کارتون‌ها همچنان به روشن کردن جایگاه اصلی نژاد در زندگی فرهنگی و اجتماعی آمریکا کمک می‌کنند. .

In Birth of an Industry, Nicholas Sammond describes how popular early American cartoon characters were derived from blackface minstrelsy. He charts the industrialization of animation in the early twentieth century, its representation in the cartoons themselves, and how important blackface minstrels were to that performance, standing in for the frustrations of animation workers. Cherished cartoon characters, such as Mickey Mouse and Felix the Cat, were conceived and developed using blackface minstrelsy's visual and performative conventions: these characters are not like minstrels; they are minstrels. They play out the social, cultural, political, and racial anxieties and desires that link race to the laboring body, just as live minstrel show performers did. Carefully examining how early animation helped to naturalize virulent racial formations, Sammond explores how cartoons used laughter and sentimentality to make those stereotypes seem not only less cruel, but actually pleasurable. Although the visible links between cartoon characters and the minstrel stage faded long ago, Sammond shows how important those links are to thinking about animation then and now, and about how cartoons continue to help to illuminate the central place of race in American cultural and social life.