Birds and Other Creatures in Renaissance Literature: Shakespeare, Descartes, and Animal Studies

این کتاب به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه انسان‌ها در رنسانس با ذهن‌ها، احساسات و اجتماعی موجودات دیگر زندگی می‌کردند، به آنها توجه می‌کردند و به آنها توجه می‌کردند. این بررسی می کند که چگونه ادبیات رنسانس و تاریخ طبیعی جهان مخلوق نابرابر را نشان می دهد: همه موجودات به صورت سلسله مراتبی طبقه بندی شده اند. با این حال، خوانش های پسا دکارتی از شکسپیر و دیگر ادبیات رنسانس، روابط مخلوق سلسله مراتبی رنسانس، از جمله روابط انسانی را به درستی درک نکرده اند. باخ با استفاده از مطالعات انتقادی حیوانات و نظریه ماتریالیستی جدید، استدلال می کند که توجه دقیق به موجودات و اشیاء در متون شکسپیر و سایر نویسندگان، این دنیای نابرابر و استفاده و سوء استفاده از موجودات، از جمله مردم را آشکار می کند. این کتاب همچنین با نشان دادن اینکه چگونه اجتماعی بودن و صدای پرندگان در فرهنگ انسانی رنسانس مرکزی بود، به طور قابل توجهی به مطالعات حیوانی اضافه می کند، به طوری که بسیاری بر این باورند که پرندگان در آواز، مراقبت و همراهی بر برخی از انسان ها برتری دارند. باخ نشان می‌دهد که چگونه دکارت، یک شخصیت اصلی در گذار به ایده‌های مدرن درباره موجودات، جدا از انسان‌ها و دیگر موجودات زندگی می‌کرد و دانش باستانی درباره ذهن موجودات دیگر، به‌ویژه ذهن پرندگان را انکار می‌کرد. به طور قابل توجهی، باخ نشان می دهد که چگونه و چرا ایده های دکارت برای عظمت انسان جذابیت داشت. این کتاب با این پرسش که چگونه طبقه بندی موجودات در دوره رنسانس تا این حد با طبقه بندی های مدرن تفاوت دارد و چرا این طبقه بندی های مدرن باعث شکل گیری بسیاری از مطالعات حیوانات شده است، این کتاب خوانش های جدید قابل توجهی از شکسپیر و دیگر متون رنسانس ارائه می دهد. این به طیف وسیعی از زمینه ها، از جمله ادبیات رنسانس، تاریخ، مطالعات حیوانات، ماتریالیسم جدید، و علوم انسانی محیط زیست کمک خواهد کرد.

This book explores how humans in the Renaissance lived with, attended to, and considered the minds, feelings, and sociality of other creatures. It examines how Renaissance literature and natural history display an unequal creaturely world: all creatures were categorized hierarchically. However, post-Cartesian readings of Shakespeare and other Renaissance literature have misunderstood Renaissance hierarchical creaturely relations, including human relations. Using critical animal studies work and new materialist theory, Bach argues that attending closely to creatures and objects in texts by Shakespeare and other writers exposes this unequal world and the use and abuse of creatures, including people. The book also adds significantly to animal studies by showing how central bird sociality and voices were to Renaissance human culture, with many believing that birds were superior to some humans in song, caregiving, and companionship. Bach shows how Descartes, a central figure in the transition to modern ideas about creatures, lived isolated from humans and other creatures and denied ancient knowledge about other creatures’ minds, especially bird minds. As significantly, Bach shows how and why Descartes’ ideas appealed to human grandiosity. Asking how Renaissance categorizations of creatures differ so much from modern classifications, and why those modern classifications have shaped so much animal studies work, this book offers significant new readings of Shakespeare’s and other Renaissance texts. It will contribute to a range of fields, including Renaissance literature, history, animal studies, new materialism, and the environmental humanities.