Biometrical Genetics: The Study of Continuous Variation

خواص تغییرات پیوسته برای تئوری تکامل و عملکرد بهبود گیاهان و جانوران اساسی است. با این حال، مطالعه ژنتیکی تغییرات پیوسته به مراتب از تغییرات ناپیوسته عقب مانده است. دلیل این وضعیت اساسا روش شناختی است. مندل نه تنها اصول وراثت خود را به ما ارائه کرد، بلکه روشی آزمایشی را نیز به ما ارائه کرد که به وسیله آن می‌توان این اصول را در طیف وسیع‌تری از گونه‌های زنده آزمایش کرد و تا نظریه ژنتیکی پیچیده امروزی گسترش داد. قدرت این ابزار با سرعت رشد ژنتیک به خوبی ثابت شده است. در کمتر از پنجاه سال، نه تنها ساختاری نظری ایجاد کرده است که در علوم زیستی منحصربه‌فرد است، بلکه با سیتولوژی هسته‌ای آنقدر نزدیک ایجاد کرده است که این دو عملاً به یک علم تبدیل شده‌اند که رویکرد جدیدی را برای مشکلات بسیار متنوع به ما ارائه می‌دهد. مانند تکامل، توسعه، بیماری، شیمی سلولی و رفاه انسان. بسیاری از این پیشرفت‌ها غیرممکن بود و همه بدون روش مندلی برای شناسایی و استفاده از تفاوت‌های واحد در مواد ژنتیکی، کندتر می‌شدند. با این حال، این دستاوردهای بزرگ نباید ما را نسبت به محدودیت های ذاتی خود روش کور کند. موفقیت آن به توانایی اختصاص دادن افراد به طبقاتی بستگی دارد که تمایزات فنوتیپی واضح آنها تفاوت های ژنتیکی اساسی را نشان می دهد.

The properties of continuous variation are basic to the theory of evolution and to the practice of plant and animal improvement. Yet the genetical study of continuous variation has lagged far behind that of discontinuous variation. The reason for this situation is basically methodological. Mendel gave us not merely his principles of heredity, but also a method of experiment by which these principles could be tested over a wider range ofliving species, and extended into the elaborate genetical theory of today. The power of this tool is well attested by the speed with which genetics has grown. In less than fifty years, it has not only developed a theoretical structure which is unique in the biological sciences, but has established a union with nuclear cytology so close that the two have become virtually a single science offering us a new approach to problems so diverse as those of evolution, development, disease, cellular chemistry and human welfare. Much of this progress would have been impossible and all would have been slower without the Mendelian method of recognizing and using unit differences in the genetic materials. These great achievements should not, however, blind us to the limitations inherent in the method itself. It depends for its success on the ability to assign the individuals to classes whose clear phenotypic distinctions reveal the underlying genetic differences.