Biocommunication and Natural Genome Editing

این اولین توصیف یکنواخت از تمام سطوح کلیدی ارتباط در قلمروهای ارگانیسمی گیاهان، قارچ‌ها، حیوانات و باکتری‌ها بر اساس جدیدترین داده‌های تجربی است. ارتباط زیستی در سه سطح (A) درون ارگانیسمی، یعنی درون و بین سلولی، (B) بین ارگانیسمی، بین گونه های مشابه یا مرتبط و (C) فرا ارگانیسمی، بین ارگانیسم هایی که به هم مرتبط نیستند، رخ می دهد. رویکرد زیست ارتباطی نشان می‌دهد که سلول‌ها، بافت‌ها، اندام‌ها و ارگانیسم‌ها با فرآیندهای ارتباطی هماهنگ و سازمان‌دهی می‌شوند و ترتیب توالی نوکلئوتیدی ژنتیکی در ژنوم‌های سلولی و غیر سلولی ساختاری زبان‌مانند دارد، یعنی از ترکیبی ( نحوی)، حساس به زمینه (عملی) پیروی می‌کند. و قواعد خاص محتوا (معنی). بدون فعل و انفعالات با واسطه علامت، هیچ عملکرد حیاتی در درون و بین موجودات نمی تواند هماهنگ شود. دقیقاً این ویژگی در مواد غیرزنده وجود ندارد.

به‌علاوه، رویکرد زیست‌ارتباط‌آمیز توانایی‌های ویرایش ژنوم طبیعی ویروس‌ها را بررسی می‌کند. ویرایش ژنوم طبیعی از منظر زیست ارتباطی، تولید عامل محور و ادغام توالی های نوکلئوتیدی معنی دار در ترتیبات محتوای ژنومی از قبل موجود و توانایی (دوباره) ترکیب و تنظیم مجدد آنها بر اساس اهداف وابسته به زمینه (یعنی سازگاری) است. ارگانیسم میزبان رویکرد ارتباط زیستی یک حوزه علمی اصیل تحقیقاتی است. خوانندگان باید در دانش اولیه زیست شناسی و ژنتیک صلاحیت داشته باشند.

This is the first uniform description of all key levels of communication in the organismic kingdoms of plants, fungi, animals and bacteria based on the most recent empirical data. Biocommunication occurs on three levels (A) intraorganismic, i.e. intra- and intercellular, (B) interorganismic, between the same or related species and (C) transorganismic, between organisms which are not related. The biocommunicative approach demonstrates both that cells, tissues, organs and organisms coordinate and organize by communication processes and genetic nucleotide sequence order in cellular and non-cellular genomes is structured language-like, i.e. follow combinatorial (syntactic), context-sensitive (pragmatic) and content-specific (semantic) rules. Without sign-mediated interactions no vital functions within and between organisms can be coordinated. Exactly this feature is absent in non-living matter.

Additionally the biocommunicative approach investigates natural genome editing competences of viruses. Natural genome editing from a biocommunicative perspective is competent agent-driven generation and integration of meaningful nucleotide sequences into pre-existing genomic content arrangements and the ability to (re)combine and (re)regulate them according to context-dependent (i.e. adaptational) purposes of the host organism. The biocommunicative approach is an original scientific field of investigations. Readers must be competent in basic knowledge of biology and genetics.