Biochemical Responses to Environmental Stress: Proceedings of a Symposium sponsored by the Division of Water, Air, and Waste Chemistry, Microbial Chemistry and Technology, and Biological Chemistry of the American Chemical Society, held in Chicago, Illinois, September 14–15, 1970

در دنیای خارج از آزمایشگاه، زندگی به‌جای یک محیط ثابت، در یک تغییر جریان دارد و موجودات زنده باید دائماً با تغییرات دما، نور، رطوبت، تغذیه و غیره سازگاری داشته باشند. ، نشان می دهد که به طور کلی، کاتالیز بیولوژیکی می تواند تنها در محدوده های محدودی از دما، pH، غلظت بستر و غیره انجام شود، منطقی به نظر می رسد که فرض کنیم سیستم های بیولوژیکی توانایی حفظ محیط داخلی نسبتاً ثابت را در مواجهه با عوامل خارجی شدید دارند. تغییر محیطی این مفهوم، همانطور که به ویژه در مورد پستانداران اعمال می شود، توسط برنارد (1878) در اواخر قرن گذشته بیان شد. کانن (1939) این پدیده را به عنوان هموستاز نامگذاری کرد و بیان کرد که «در یک سیستم باز مانند بدن ما نشان می دهد که از مواد ناپایدار ترکیب شده و دائماً در معرض شرایط آزاردهنده قرار می گیرد، ثبات به خودی خود شاهدی بر این است که آژانس ها عمل می کنند یا او همچنین پیشنهاد کرد که اگر یک حالت ثابت بماند، این کار را انجام می دهد زیرا هر گرایش به تغییر به طور خودکار با افزایش اثربخشی عامل یا عواملی که در برابر تغییر مقاومت می کنند، برآورده می شود. شواهد قابل توجهی (ر.ک. Prosser، 1958) نشان می‌دهد که استاز هومئو یک پدیده کلی است که برای همه موجودات زنده و در تمام سطوح پیچیدگی بیولوژیکی اعمال می‌شود. به نظر می رسد بقا در مواجهه با استرس محیطی به توانایی ارگانیسم در پاسخگویی با مدولاسیون های بیوشیمیایی مناسب برای حفظ هموستاز بستگی دارد.

In the world outside the laboratory, life goes on in a chang­ ing rather than in a constant environment and organisms must continually accommodate to changes in temperature, light, humidity, nutrition, etc. Since studies of the enzymatic process, in vitro, indicate that, in general, biological catalysis can proceed only over limited ranges of temperature, pH, substrate concentration, etc. , it seems reasonable to assume that biological systems have an ability to maintain a relatively constant internal milieu in the face of drastic external environmental change. This concept, as applied particularly to the mammal, was enun­ ciated by Bernard (1878) in the latter part of the last century. Cannon (1939) designated the phenomenon as homeostasis stating (cf Potter, 1970) that "in an open system such as our bodies represent, compounded of unstable material and subjected continually to disturbing conditions, constancy is in itself evidence that agencies are acting or are ready to act, to maintain this constancy. " He further proposed that "if a state remains steady, it does so because any tendency towards change is automatically met by increased effectiveness of the factor or factors which resist the change. " Considerable evidence (cf Prosser, 1958) suggests that homeo­ stasis is a general phenomenon which applies to all living things and at all levels of biological complexity. Survival in the face of environmental stress would seem to depend upon the ability of the organism to respond by appropriate biochemical modulations so as to maintain homeostasis.