Beyond the Inner and the Outer: Wittgenstein’s Philosophy of Psychology

سبک سخنان ویتگنشتاین جذابیت زیادی دارد، اما خطر بزرگی نیز دارد: خواننده مستعد این است که از یک قطعه بسیار زیاد و از تکه‌ها به‌عنوان یک کل خیلی کم جمع‌آوری کند. در اولین تقابل‌هایم با پژوهش‌های فلسفی، من چنین خواننده‌ای بودم، و بنابراین، معلوم شد، بیشتر نویسندگان فلسفه بعدی ویتگنشتاین بودند. توانایی چشمگیر ویتگنشتاین در گردآوری بسیاری از جنبه های اندیشه خود در یک بخش، به طور کامل در ادبیات انتقادی مورد بهره برداری قرار گرفته است. اما به ندرت به ارتباط با قطعات دیگر توجه می شود، چه رسد به بسیاری از نسخه های خطی منتشر نشده که تحقیقات فلسفی محصول نهایی آنهاست. نتیجه این رویکرد پراکنده و غیرتاریخی به آثار متأخر ویتگنشتاین، انبوهی از تفاسیر متناقض است. آنچه ویتگنشتاین واقعاً می خواست بگوید به اندازه کافی روشن نیست. نظرات همچنین در مورد ارزش کار او به شدت متفاوت است. برخی از نویسندگان با کلمات قصار و پرسش‌های بلاغی او تشویق شده‌اند تا کل سنت دکارتی را کنار بگذارند یا حرکت‌های جدید در زبان‌شناسی یا روان‌شناسی را متوقف کنند. برخی دیگر که خشمگین شده اند، فلسفه او را به عنوان محافظه کاری مفهومی ضد علمی رد می کنند. پس از مشورت با دفترچه ها و دست نوشته های منتشر نشده ای که ویتگنشتاین بین سال های 1929 تا 1951 نوشته بود، به خواننده ای بسیار متفاوت تبدیل شدم. معلوم شد که ویتگنشتاین نوعی لئوناردو داوینچی است که شکلی را دنبال می‌کند که هر نشانه‌ای از اسکنه، هر تلاشی برای بهبود، از بین رفته است.

Wittgenstein's aphoristic style holds great charm, but also a great danger: the reader is apt to glean too much from a single fragment and too little from the fragments as a whole. In my first confron­ tations with the Philosophical Investigations I was such a reader, and so, it turned out, were most of the writers on Wittgenstein's later philosophy. Wittgenstein's remarkable ability to bring together many facets of his thought in one fragment is fully exploited in the critical literature; but hardly any attention is paid to the connection with other fragments, let alone to the many hitherto unpublished manuscripts of which the Philosophical Investigations is the final product. The result of this fragmentary and ahistorical approach to Wittgenstein's later work is a host of contradictory interpretations. What Wittgenstein really wanted to say remains insufficiently clear. Opinions are also strongly divided about the value of his work. Some authors have been encouraged by his aphorisms and rhetorical questions to dismiss the whole Cartesian tradition or to halt new movements in linguistics or psychology; others, exasperated, reject his philo­ sophy as anti-scientific conceptual conservatism. After consulting unpublished notebooks and manuscripts which Wittgenstein wrote between 1929 and 1951, I became a very different reader. Wittgenstein turned out to be a kind of Leonardo da Vinci, who pursued a form from which every sign of chisel­ ling, every attempt at improvement, had been effaced.