دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش:
نویسندگان: Naama Harel
سری:
ISBN (شابک) : 9780472126514
ناشر: University of Michigan Press
سال نشر: 2020
تعداد صفحات: 0
زبان: English
فرمت فایل : EPUB (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 758 کیلوبایت
در صورت تبدیل فایل کتاب Beyond the Human-Animal Barrier به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب فراتر از سد انسان و حیوان نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
شخصیتهای غیرانسانی در آثار فرانتس کافکا، از داستانهای اولیه تا آخرین داستاناش، همه جا حضور دارند. بازنمایی های حیوانی کافکا علیرغم برجستگی آنها در سراسر آثارش، قبل از هر چیز به عنوان تمثیلی صرف از امور درون انسانی تلقی شده است. در سالهای اخیر، تمثیل کردن حیوانات کافکا توسط مفسران کافکا به طور شاعرانه رد شده و از نظر سیاسی توسط محققان پساانسان رد شده است. با این حال، چنین نقدی هنوز الهامبخش یک گزارش فراگیر یا میان گفتمانی نیست. این کتاب قصد دارد این خلأ را پر کند. با قرار دادن داستانهای حیوانات بهعنوان مجموعهای متمایز و معنادار در کل شعر کافکا، و بررسی دقیق آنها در گفتوگو با تحلیل ادبی و پسانسانگرایانه، جانورشناسی کافکا به طور انتقادی به حیوانیت، روابط بین گونهای و همین تضاد انسان و حیوان در نوشتههای فرانتس کافکا بازنگری میکند. حیوانات کافکا معمولاً در آستانه بین انسانیت و حیوانیت قرار میگیرند و ویژگیهای انسانی و غیرانسانی را در هم میآمیزند. در میان مخلوقات برزخی او، انسانی را مییابیم که به حیوان موذی تبدیل شده است (در «مسخ»)، میمونی که به انسان تبدیل شده است (در «گزارش به فرهنگستان»)، شغالهای سخنگو (در «شغالها و عربها»)، یک شخصیت فلسفی. سگ (در «تحقیقات یک سگ»)، موجودی شبیه خال متفکر (در «دانه»)، و موجودات غیرقابل تشخیص (در «ژوزفین، خواننده یا مردم موش»). کافکا با به تصویر کشیدن مرزهای گونهها بهعنوان متغیر و مبهم، فضایی سیال انسان و حیوان ایجاد میکند که میتوان آن را «انسان» توصیف کرد. ساختار یک فضای انسانی به طور بنیادی سد شدید بین انسان و سایر حیوانات را که توسط الگوی انسان محوری دیکته شده است، تضعیف می کند. این مانع از طریق انکار عناصر حیوانی در انسان، و انکار عاملیت حیوانات غیرانسانی، حذف آنها از زندگی اجتماعی و خنثی کردن شفقت نسبت به آنها، طراحی شده است تا هم انسانیت و هم حیوانیت را منظم کند. زمینه سازی حیوانات کافکا در تئوری پساانسان گرایانه، عرصه ای پساانسان محوری را پدید می آورد که همزمان هم تصوری و هم بسیار واقعی است.
Nonhuman figures are ubiquitous in the work of Franz Kafka, from his early stories down to his very last one. Despite their prominence throughout his oeuvre, Kafka’s animal representations have been considered first and foremost as mere allegories of intrahuman matters. In recent years, the allegorization of Kafka’s animals has been poetically dismissed by Kafka’s commentators and politically rejected by posthumanist scholars. Such critique, however, has yet to inspire either an overarching or an interdiscursive account. This book aims to fill this lacuna. Positing animal stories as a distinct and significant corpus within Kafka’s entire poetics, and closely examining them in dialogue with both literary and posthumanist analysis, Kafka’s Zoopoetics critically revisits animality, interspecies relations, and the very human-animal contradistinction in the writings of Franz Kafka. Kafka’s animals typically stand at the threshold between humanity and animality, fusing together human and nonhuman features. Among his liminal creatures we find a human transformed into vermin (in “The Metamorphosis”), an ape turned into a human being (in “A Report to an Academy”), talking jackals (in “Jackals and Arabs”), a philosophical dog (in “Researches of a Dog”), a contemplative mole-like creature (in “The Burrow”), and indiscernible beings (in “Josefine, the Singer or the Mouse People”). Depicting species boundaries as mutable and obscure, Kafka creates a fluid human-animal space, which can be described as “humanimal.” The constitution of a humanimal space radically undermines the stark barrier between human and other animals, dictated by the anthropocentric paradigm. Through denying animalistic elements in humans, and disavowing the agency of nonhuman animals, excluding them from social life, and neutralizing compassion for them, this barrier has been designed to regularize both humanity and animality. The contextualization of Kafka's animals within posthumanist theory engenders a post-anthropocentric arena, which is simultaneously both imagined and very real.