Beyond Principles and Parameters: Essays in Memory of Osvaldo Jaeggli

دانشگاه کایل جانسون ماساچوست در آمهرست یان رابرتز دانشگاه اشتوتگارت فصل مهمی در تاریخ نظریه نحوی با پایان یافتن دهه 70 آغاز شد. انقلابی که چامسکی در زبان شناسی به ارمغان آورده بود تا این مرحله نظریه هایی را پدید آورد که در چنگال بینش مبتنی بر ساخت و ساز فیلولوژیست ها باقی ماندند. تصویر آن‌ها از زبان به‌عنوان فهرستی از ساخت‌های مستقل به عنوان پس‌زمینه‌ای بود که بسیاری از کاوش‌های دقیق گرامر دگرگون‌کننده در آن شکل گرفت. به یک معنا، پیگیری بسیار موفق واج شناسی و ریخت شناسی در قرن 19 در مقایسه با عدم وجود نتایج مشابه در نحو (فراتر از مشاهداتی مانند قانون Wackemagel و غیره) گواه این امر است: فقط توجه داشته باشید که، برای مثال، فرانسوی بندهای نسبی اجازه موضوع را می دهند اما نه حرف اضافه را می دهند در حالی که بستگان انگلیسی اولی را مجاز نمی دانند اما اجازه می دهند دومی ما را فراتر از یک ثبت ساده واقعیات نمی برد. قبل از این مرحله، نظریه نحوی فراتر از وضعیت قرن 19 پیشرفت نکرده بود. اما با نزدیک شدن به دهه 80، این تصویر جای خود را به تصویر دیگری داد: دستور زبان به عنوان پازلی از «ماژول‌ها» در هم تنیده، که هر کدام از اصول نحوی تشکیل شده‌اند که ساختارهای فیلولوژیست را برش می‌دهند. بیشتر و بیشتر، «ساخت‌ها» به تعامل اپی پدیدار نظریه‌های کوچک کپسوله‌شده تجزیه می‌شوند: نظریه X، نظریه اتصال، نظریه مرزی، نظریه موردی، نظریه تتا، و غیره. تحلیل‌های نحوی به سمت اهداف دوگانه شناسایی محتوای این ماژول‌ها و ساختارشکنی نتایج توصیفی گرامر تحول‌آفرین اولیه در آنها تغییر جهت داد.

Kyle Johnson University of Massachusetts at Amherst Ian Roberts University of Stuttgart An important chapter in the history of syntactic theory opened as the 70's reached their close. The revolution that Chomsky had brought to linguistics had to this point engendered theories which remained within the grip of the philologists' construction-based vision. Their image of language as a catalogue of independent constructions served as the backdrop against which much of transformational grammar's detailed exploration evolved. In a sense, the highly successful pursuit of th phonology and morphology in the 19 century as compared to the absence of similar results in syntax (beyond observations such as Wackemagel's Law, etc. ) attests to this: just noting that, for example, French relative clauses allow subject-postposing but not preposition-stranding while English relatives do not allow the former but do allow the latter does not take us far beyond a simple record of the facts. Prior to this point, th syntactic theory had not progressed beyond the 19 century situation. But as the 80's approached, this image began to give way to a different one: grammar as a puzzle of interlocking "modules," each made up of syntactic principles which cross-cut the philologist's constructions. More and more, "constructions" decomposed into the epiphenomenal interplay of encapsulated mini-theories: X Theory, Binding Theory, Bounding Theory, Case Theory, Theta Theory, and so on. Syntactic analyses became reoriented toward the twin goals of identifying the content of these modules and deconstructing into them the descriptive results of early transformational grammar.