Beyond Immersive Theatre: Aesthetics, Politics and Productive Participation

تئاتر همه جانبه در حال حاضر در روزنامه نگاری تئاتر و دانش پژوهی از همه جا، محبوبیت و شناخته شده برخوردار است. با این حال، سیاست زیبایی شناسی تئاتر غوطه ور هنوز فاقد نقد اساسی است. آیا تئاتر غوطه ور، نوع خاصی از سیاست، یا نوع خاصی از مخاطب را الگوبرداری می کند؟ چه چیزی در تولید و مصرف زیبایی‌شناسی تئاتر همهجانبه دخیل است؟ آیا مخاطب مولد همیشه مخاطبی توانمند است؟ و آیا شرایط توانمندسازی مخاطب در برابر بررسی های سیاسی است؟
Beyond Immersive Theatre با ردیابی تحولات سیاست نئولیبرال و اقتصاد تجربه در چهار دهه گذشته، این پرسش ها را زمینه سازی می کند. آدام آلستون از طریق تحلیل‌های انتقادی دقیق از آثار ری لی، لوندال و سیتل، پانچ‌درانک، شانت، تئاتر اغذیه‌فروشی و نیمه کات، استدلال می‌کند که در زیبایی‌شناسی تئاتر غوطه‌ور، یک سیاست ضمنی وجود دارد - سیاست ضمنی که توسط نئولیبرالیسم روشن می‌شود، و این با تکامل و تنوع تئاتر همهجانبه به چالش کشیده شده است.

Immersive theatre currently enjoys ubiquity, popularity and recognition in theatre journalism and scholarship. However, the politics of immersive theatre aesthetics still lacks a substantial critique. Does immersive theatre model a particular kind of politics, or a particular kind of audience? What’s involved in the production and consumption of immersive theatre aesthetics? Is a productive audience always an empowered audience? And do the terms of an audience’s empowerment stand up to political scrutiny?
Beyond Immersive Theatre contextualises these questions by tracing the evolution of neoliberal politics and the experience economy over the past four decades. Through detailed critical analyses of work by Ray Lee, Lundahl & Seitl, Punchdrunk, shunt, Theatre Delicatessen and Half Cut, Adam Alston argues that there is a tacit politics to immersive theatre aesthetics – a tacit politics that is illuminated by neoliberalism, and that is ripe to be challenged by the evolution and diversification of immersive theatre.