Between Chora and the Good: Metaphor's Metaphysical Neighborhood

کورای افلاطون که در تیمائوس توسعه یافته است، ماتریس خلاقانه ای است که در آن چیزها در پاسخ به وسوسه خیر پدید می آیند و برجسته می شوند. چورا با خوب جفت می شود، مخالف قطبی آن. هر دو «فراتر از هستی» هستند و استعاره هایی که تاکنون تصور می شد امر متعالی را آشکار می کند. آنها زیربنای تمایز افلاطون از شکاف زاینده بین هستی و شدن هستند. شکاف بین خوب و کورا مشارکت متقابل آنها را در یکدیگر ممکن می سازد. این شکاف تفسیرهای پدیدارشناختی و کیهان شناختی افلاطون را ممکن می سازد. استعاره به موجودات محدود می‌شود، زیرا آنها در این شکاف از طریق تلاقی اصطلاحات استعاره ظاهر می‌شوند، اصطلاحاتی که با یکدیگر ساکن می‌شوند، نه اینکه آنها را فرود آورند. از نظر هرمنوتیکی، از طریق «هست» آن، می‌توانیم چیزی را ببینیم که با آن عبور ایجاد یا تعیین می‌شود. هدف بزرگتر بیگر همسو کردن اولویت خیر در افلاطون و نوافلاطونی مسیحی با خدای خالق پیدایش و خدای عشق در عهد جدید است.

Plato's chora as developed in the Timaeus is a creative matrix in which things arise and stand out in response to the lure of the Good. Chora is paired with the Good, its polar opposite; both are "beyond being" and the metaphors hitherto thought to disclose the transcendent. They underlie Plato's distinction of a procreative gap between being and becoming. The chiasmus between the Good and chora makes possible their mutual participation in one another. This gap makes possible both phenomenological and cosmological interpretations of Plato. Metaphor is restricted to beings as they appear in this gap through the crossing of metaphor's terms, terms that dwell with, rather than subulate, one another. Hermeneutically, through its "is" we can see something being engendered or determined by that crossing. Bigger's larger goal is to align the primacy of the Good in Plato and Christian Neoplatonism with the creator God of Genesis and the God of love in the New Testament.