Beta maritima: The Origin of Beets

در امتداد سواحل دست نخورده، به ویژه دریای مدیترانه و اقیانوس اطلس شمالی اروپا، گیاه کاملاً گسترده ای به نام بتا ماریتیما توسط گیاه شناسان یا معمولاً چغندر دریایی وجود دارد. برای چشم ناظر بی تجربه، هیچ چیز آن را از پوشش گیاهی وحشی اطراف متمایز نمی کند. با وجود گلهای نامرئی و تقریباً نامرئی، این گیاه اهمیت اقتصادی و علمی بسیار ارزشمندی داشته و خواهد داشت. در واقع، به گفته Linnè، "پادشاه محصولات چغندر احتمالاً از بتا ماریتیما در برخی از کشورهای خارجی متولد شده است" در نظر گرفته می شود. تحقیقات مولکولی اخیر این اصل و نسب را تایید کرد. انتخاب اعمال شده پس از اهلی کردن، بسیاری از انواع کشت شده را با مقاصد مختلف ایجاد کرده است. گیاه وحشی همیشه برداشت شده و هم برای غذا و هم به عنوان یک گیاه دارویی استفاده می شود. چغندر دریایی به راحتی با انواع کشت شده تلاقی می کند. این امر انتقال صفات ژنتیکی از دست رفته در طول اهلی‌سازی را تسهیل می‌کند، که فرآیندهای انتخاب تنها به ویژگی‌هایی که فوراً برای کشاورزان و مصرف‌کنندگان مفید است، کاهش می‌یابد. در واقع، مانند چندین خویشاوند وحشی محصول، بتا ماریتیما با موفقیت برای بهبود مقاومت ژنتیکی چغندر کشت شده در برابر بسیاری از بیماری ها و آفات استفاده شده است. در واقع، کشت چغندرقند در حال حاضر در بسیاری از کشورها بدون بازیابی صفات حفظ شده در ژرم پلاسم وحشی غیرممکن خواهد بود.

دکتر انریکو بیانکاردی از دانشگاه بولونیا فارغ التحصیل شد. از سال 1977 تا 2009، او در فعالیت های پرورش چغندرقند توسط Istituto Sperimentale per le Colture Industriali (ISCI) سابقاً Stazione Sperimentale di Bieticoltura (روویگو، ایتالیا) درگیر بود، جایی که ژرم پلاسم مقاوم در برابر ریزومانیا و cercospora را منتشر کرد و دانه‌های semeterraa beedraetne را جمع آوری کرد. جمعیت به عنوان یک منبع ژنتیکی برای اصلاح نژاد و حفظ ex situ. او که از سال 2009 بازنشسته شده است، هنوز با چندین پرورش دهنده کار، به ویژه، در ایستگاه های تحقیقات کشاورزی USDA، در آکادمی علوم کشاورزی چین (CAAS) و در دانشگاه آتن (AUA) همکاری می کند. او کتاب‌ها، فصل‌های کتاب را ویرایش کرده و بیش از 150 مقاله تألیف کرده است.

Dr. لی پانلا یک پرورش دهنده گیاهان و متخصص ژنتیک با USDA-ARS در فورت کالینز، کلرادو است. او مدرک B.S. در علوم زراعی و خاک از دانشگاه ایالتی میشیگان، M.S. در اصلاح نباتات از دانشگاه A&M تگزاس و دکترا. در رشته ژنتیک از دانشگاه کالیفرنیا در دیویس. تمرکز تحقیقاتی او توسعه ژرم پلاسم مقاوم به بیماری با استفاده از خویشاوندان وحشی چغندرقند است. او رئیس کمیته ژرم پلاسم محصول چغندرقند USDA-ARS است و چغندر دریایی را جمع آوری کرده و به طور گسترده با آن کار کرده است.

دکتر رابرت تی لولن در مزرعه ای در شرق اورگان بزرگ شد و مدرک B.S. در علوم زراعی از دانشگاه ایالتی اورگان و پس از آن دکتری. از دانشگاه ایالتی مونتانا در ژنتیک. از سال 1966 تا 2008 او یک متخصص ژنتیک برای USDA-ARS در سالیناس، کالیفرنیا بود، جایی که او ژنتیک چغندرقند را مطالعه کرد و به عنوان یک پرورش دهنده گیاه، اغلب از چغندر دریایی به عنوان منبع ژنتیکی برای تولید چغندر قند مقاوم به آفات و بیماری ها استفاده کرد. ژرم پلاسم و خطوط والدین، در حالی که تالیف بیش از 100 نشریه.

Along the undisturbed shores, especially of the Mediterranean Sea and the European North Atlantic Ocean, is a quite widespread plant called Beta maritima by botanists, or more commonly sea beet. Nothing, for the inexperienced observer's eye, distinguishes it from surrounding wild vegetation. Despite its inconspicuous and nearly invisible flowers, the plant has had and will have invaluable economic and scientific importance. Indeed, according to Linnè, it is considered "the progenitor of the beet crops possibly born from Beta maritima in some foreign country". Recent molecular research confirmed this lineage. Selection applied after domestication has created many cultivated types with different destinations. The wild plant always has been harvested and used both for food and as a medicinal herb. Sea beet crosses easily with the cultivated types. This facilitates the transmission of genetic traits lost during domestication, which selection processes aimed only at features immediately useful to farmers and consumers may have depleted. Indeed, as with several crop wild relatives, Beta maritima has been successfully used to improve cultivated beet’s genetic resistances against many diseases and pests. In fact, sugar beet cultivation currently would be impossible in many countries without the recovery of traits preserved in the wild germplasm.

Dr. Enrico Biancardi graduated from Bologna University. From 1977 until 2009, he was involved in sugar beet breeding activity by the Istituto Sperimentale per le Colture Industriali (ISCI) formerly Stazione Sperimentale di Bieticoltura (Rovigo, Italy), where he released rhizomania and cercospora resistant germplasm and collected seeds of Mediterranean sea beet populations as a genetic resource for breeding and ex situ conservation. Retired since 2009, he still collaborates with several working breeders, in particular, at the USDA Agricultural Research Stations, at the Chinese Academy of Agricultural Science (CAAS), and at the Athens University (AUA). He has edited books, books chapters and authored more than 150 papers.

Dr. Lee Panella is a plant breeder and geneticist with the USDA-ARS at Fort Collins, Colorado. He earned his B.S. in Crop and Soil Science from Michigan State University, an M.S. in Plant Breeding from Texas A&M University, and a Ph.D. in genetics from the University of California at Davis. His research focus is developing disease resistant germplasm using sugar beet wild relatives. He is chairman of the USDA-ARS Sugar Beet Crop Germplasm Committee and has collected and worked extensively with sea beet.

Dr. Robert T. Lewellen was raised on a ranch in Eastern Oregon and obtained a B.S. in Crop Science from Oregon State University followed by a Ph.D. from Montana State University in Genetics. From 1966 to 2008 he was a research geneticist for the USDA-ARS at Salinas, California, where he studied the genetics of sugar beet and as a plant breeder, often used sea beet as a genetic source to produce many pest and disease resistant sugar beet germplasm and parental lines, while authoring more than 100 publications.