Beitrag zur Bestimmung der spezifischen Oberfläche von Glaspulvern und deren Beziehung zu den aus der Korngrößenanalyse ermittelten statistischen Parametern

اهمیت شیشه به عنوان یک کالای خانگی، به عنوان یک عنصر ساختمانی و ساختمانی به طور مداوم در حال افزایش است. خواص شیمیایی و فیزیکی خوب، به ویژه خواص مکانیکی، نوری و الکتریکی، مبنای استفاده همه جانبه از محصولات شیشه ای است. با کمک ترکیبات شیمیایی خاص و فرآیندهای فنی مختلف تولید، می توان به شیشه خواص ویژه ای داد که کاربرد همه جانبه آن را توجیه می کند. یکی از مهمترین خواص آن مقاومت شیمیایی شیشه است. کاربرد به عنوان پنجره، آینه، بطری و شیشه آزمایشگاهی به میزان قابل توجهی به این مقاومت بستگی دارد. در میان تنش های شیمیایی، حمله آب از بیشترین اهمیت برخوردار است، زیرا به صورت مایع یا به صورت رطوبت با هر سطح شیشه ای در تماس است. بنابراین نیاز به استانداردی وجود داشت که دستورالعمل های کلی را برای آزمایش مقاومت شیشه در برابر آب تعیین می کرد و طبقه بندی انواع شیشه را ممکن می ساخت. روش تیتراسیون سمولینا در استاندارد DIN 12111 [1] لنگر انداخته است. در این فرآیند، 2 گرم ریز شیشه ای با اندازه ذرات 0.315-0.5 میلی متر با آب مقطر در 100 درجه سانتیگراد به مدت 60 دقیقه شسته می شود. آزاد شدن قلیایی با تیتراسیون با اسید هیدروکلریک تعیین می شود و برای طبقه بندی شیشه ها به پنج کلاس هیدرولیتیک استفاده می شود. استاندارد DIN 12111 هنگام تعیین مقاومت در برابر آب، شن شیشه ای با اندازه دانه 0.315-0.5 میلی متر را در نظر می گیرد. فرض بر این است که 1 گرم از این پودر همیشه سطح یکسانی دارد، زیرا استاندارد برای مقادیر مقایسه ای تلاش می کند. این فرض باید بررسی شود، مخصوصاً هنگام در نظر گرفتن شیشه هایی با ترکیبات شیمیایی مختلف.

Die Bedeutung des Glases als Haushaltsgegenstand, als Bau-und Konstruktions­ element nimmt ständig zu. Die guten chemischen und physikalischen Eigenschaften, insbesondere die me­ chanischen, optischen und elektrischen bilden die Grundlage für die vielseitige Verwendung der Glaserzeugnisse. Mit Hilfe bestimmter chemischer Zusammen­ setzungen und verschiedener technischer Herstellungsverfahren gelingt es, dem Glas besondere Eigenschaften zu verleihen, die seine vielseitige Verwendungs­ möglichkeit begründen. Eine der wichtigsten Eigenschaften ist die chemische Beständigkeit des Glases. Von dieser Widerstandsfähigkeit hängt die Anwendbarkeit als Fenster-, Spiegel-, Flaschen-und Laborglas wesentlich ab. Unter den chemischen Beanspruchungen kommt dem Angriff des Wassers die größte Bedeutung zu, da es mit jeder Glasfläche als Flüssigkeit oder in Form der Luftfeuchtigkeit in Berührung kommt. Es bestand deshalb das Bedürfnis nach einer Norm, die allgemeingültige Richt­ linien für die Prüfung der Beständigkeit des Glases gegen Wasser festgelegt und eine Klassifizierung der verschiedenen Gläser ermöglicht. In der Norm DIN 12111 [1] ist das Grieß-Titrationsverfahren verankert. Dabei werden 2 g Glasgrieß der Kornfraktion 0,315-0,5 mm 60 Minuten lang mit destilliertem Wasser bei 100° C ausgelaugt. Die Alkaliabgabe wird durch Titration mit Salzsäure bestimmt und dient zur Einteilung der Gläser in fünf hydrolytische Klassen. Die Norm DIN 12111 geht bei der Bestimmung der Wasserbeständigkeit von einem Glasgrieß der Kornfraktion 0,315-0,5 mm aus. Es wird angenommen, daß 1 g dieses Pulvers immer die gleiche Oberfläche aufweist, da im Sinne der Norm Vergleichswerte angestrebt werden. Diese Annahme ist überprüfungs­ bedürftig, besonders, wenn man Gläser verschiedener chemischer Zusammen­ setzung betrachtet.