Being Somewhere: Egocentric Spatial Representation as Self-Representation

فردیناند پلمن استدلال می‌کند که احساس توانایی‌های اساسی خود برای حرکت، شرطی اساسی برای توانایی درک جهان به صورت مکانی است. این رابطه سازنده توضیح می دهد که چرا بازنمایی فضایی خودمحورانه باید به عنوان نوعی بازنمایی خود در نظر گرفته شود. در استدلال برای این ادعاها، پرسش‌های مفهومی و تجربی مورد بحث قرار می‌گیرند و مروری بر حساب‌هایی که به عنوان یک شرط سازنده در بازنمایی فضایی اقدام می‌کنند، ارائه می‌شود. تصویری که پدیدار می شود به سنت پدیدارشناختی (شلر) و همچنین با سنت تحلیلی (ایوانز) در فلسفه ذهن مرتبط است.​

Ferdinand Pöhlmann argues that a sense of one’s own basic abilities to move is a constitutive condition on the ability to perceive the world spatially. This constitutive relation explains why egocentric spatial representation is to be regarded as a kind of self-representation. In arguing for these claims, conceptual as well as empirical questions are discussed and an overview of accounts that take action as a constitutive condition on spatial representation is given. The picture that emerges is linked to the phenomenological (Scheler) as well as to the analytic (Evans) tradition in the Philosophy of Mind.​