Being at Genetic Risk: Toward a Rhetoric of Care

گفتمان‌های انتخابی برای دهه‌ها بر گفتمان‌های زیست‌اجتماعی پیرامون خطر BRCA تسلط داشته است و به زنان در معرض خطر ژنتیکی سرطان سینه و تخمدان می‌گوید که آزادند انتخاب کنند که چگونه (و آیا) با خطر خود مقابله کنند. منتقدان استدلال می کنند که زنان در معرض خطر ژنتیکی، در واقع، در انتخاب آزاد نیستند، بلکه مجبور به انتخاب های خاصی هستند. در در معرض خطر ژنتیکی بودن، کلی پندر برای تغییر در گفتگو پیرامون خطر ژنتیکی بحث می کند که کمتر بر انتخاب و بیشتر بر مراقبت تمرکز دارد.

در معرض خطر ژنتیکی بودن< /i> مجموعه جدیدی از نقاط شروع مفهومی را برای درک آنچه در تشخیص BRCA در خطر است و آنچه تمرکز بر انتخاب مانع از دید می شود ارائه می دهد. تجزیه و تحلیل پندر از طریق مطالعه عملی از اقدامات پزشکی مرتبط با خطر BRCA نشان می دهد که خطر ژنتیکی فقط چیزی نیست که زنان BRCA می دانند، بلکه چیزی است که آنها انجام می دهند. از طریق انجام این کار است که خطر سرطان ژنتیکی در زندگی آنها به واقعیت تبدیل می شود، چیزی که ما می توانیم توضیح دهیم اما نمی توانیم آن را توضیح دهیم.

به خوبی تحقیق و استدلال شده است، در معرض خطر ژنتیکی بودن مورد استقبال محققان علم بلاغت و ارتباطات، به‌ویژه کسانی که در فن بیان علم، فناوری، و پزشکی فعالیت می‌کنند، و همچنین دانشمندانی در زمینه‌های وابسته که پیامدهای اجتماعی، اخلاقی و سیاسی پزشکی ژنتیک را مطالعه می‌کنند، خواهد بود. بینش پندر همچنین برای سازمان‌هایی که از کسانی که در معرض خطر ژنتیکی سرطان سینه و تخمدان هستند حمایت می‌کنند.

Rhetorics of choice have dominated the biosocial discourses surrounding BRCA risk for decades, telling women at genetic risk for breast and ovarian cancers that they are free to choose how (and whether) to deal with their risk. Critics argue that women at genetic risk are, in fact, not free to choose but rather are forced to make particular choices. In Being at Genetic Risk, Kelly Pender argues for a change in the conversation around genetic risk that focuses less on choice and more on care.

Being at Genetic Risk offers a new set of conceptual starting points for understanding what is at stake with a BRCA diagnosis and what the focus on choice obstructs from view. Through a praxiographic reading of the medical practices associated with BRCA risk, Pender’s analysis shows that genetic risk is not just something BRCA+ women know, but also something that they do. It is through this doing that genetic cancer risk becomes a reality in their lives, one that we can explain but not one that we can explain away.

Well researched and thoughtfully argued, Being at Genetic Risk will be welcomed by scholars of rhetoric and communication, particularly those who work in the rhetoric of science, technology, and medicine, as well as scholars in allied fields who study the social, ethical, and political implications of genetic medicine. Pender’s insight will also be of interest to organizations that advocate for those at genetic risk of breast and ovarian cancers.