Being a Jesuit in Renaissance Italy: Biographical Writing in the Early Global Age

تاریخ جدید جامعه عیسی را در قرن اول آن از دیدگاه کسانی که بهتر می دانستند روشن می کند: خود یسوعیان اولیه.

جامعه عیسی مسیح. در سال 1540 تأسیس شد. در قرن پس از آن، هزاران نفر به دنبال یسوعی شدن و تعقیب شغل در خدمات مذهبی، تدریس، و مأموریت بودند. کامیلا راسل با تکیه بر اسناد بیوگرافی منتشر نشده ای که در آرشیو یسوعیان رومی نگهداری می شود، زندگی افرادی را که به انجمن پیوسته اند روشن می کند و با هم حضوری مذهبی و فرهنگی ایجاد می کند که در سراسر جهان تأثیرگذار باقی می ماند.

ردیابی زندگی یسوعیان از راسل در استان‌های ایتالیا به مأموریت‌های دوردست، نور جدیدی بر تأثیر و عملکرد درونی انجمن می‌افکند. این مستند یک شبکه متنی را در بین اعضای فردی نشان می‌دهد که از تمرین‌های معنوی ایگناتیوس لویولا الهام گرفته شده است. یسوعیان اولیه تجربیات روزمره و معنوی را در سوابق خود جمع‌آوری می‌کردند، که بازتاب جامعه‌ای است که در آن دنیوی و الهی همپوشانی داشتند. با تکرار نوشته‌های بنیادین انجمن، اعضا بر این باور بودند که نقاط قوت و تمایلات شخصی هر یسوعی کمک منحصر به فردی به کل ارائه می‌کند - نگرشی که به توضیح جذابیت گسترده انجمن از اولین روزهای تأسیس آن کمک می‌کند.

تمرکز بر سخنان خود یسوعی‌ها ، یسوعی بودن در ایتالیای رنسانس لنز جدیدی را در مورد تاریخ معنویت، هویت و تبادل جهانی در رنسانس ارائه می دهد. آنچه ظاهر می‌شود نوعی کد ژنتیکی است - رشته‌ای که آثار کلیدی یسوعی را به نسل‌های اول یسوعیان و جامعه عیسی که امروزه وجود دارد، متصل می‌کند.

A new history illuminates the Society of Jesus in its first century from the perspective of those who knew it best: the early Jesuits themselves.

The Society of Jesus was established in 1540. In the century that followed, thousands sought to become Jesuits and pursue vocations in religious service, teaching, and missions. Drawing on scores of unpublished biographical documents housed at the Roman Jesuit Archive, Camilla Russell illuminates the lives of those who joined the Society, building together a religious and cultural presence that remains influential the world over.

Tracing Jesuit life from the Italian provinces to distant missions, Russell sheds new light on the impact and inner workings of the Society. The documentary record reveals a textual network among individual members, inspired by Ignatius of Loyola’s Spiritual Exercises. The early Jesuits took stock of both quotidian and spiritual experiences in their own records, which reflect a community where the worldly and divine overlapped. Echoing the Society’s foundational writings, members believed that each Jesuit’s personal strengths and inclinations offered a unique contribution to the whole―an attitude that helps explain the Society’s widespread appeal from its first days.

Focusing on the Jesuits’ own words, Being a Jesuit in Renaissance Italy offers a new lens on the history of spirituality, identity, and global exchange in the Renaissance. What emerges is a kind of genetic code―a thread connecting the key Jesuit works to the first generations of Jesuits and the Society of Jesus as it exists today.