Behavioral Medicine with the Developmentally Disabled

از اواخر دهه 1960، درمان رفتاری افراد عقب مانده ذهنی، هوشیاری، و سایر معلولان رشدی به طور فزاینده ای پیچیده تر شده است. ادبیات درمان رفتاری برنامه‌های مؤثر و بالینی قابل توجهی را برای کاهش رفتارهای ناسازگار مانند عصبانیت، پرخاشگری و خودآزاری ارائه کرده است. کاستی های مهارتی از طریق برنامه های بهبود یافته برای کسب مهارت های زبان و زندگی برطرف شده است. و محیط های جدیدی در ایجاد فرصت های آموزشی رایج باز شده است. علیرغم این پیشرفت‌ها، ما متوجه می‌شویم که تمرکز تقریباً انحصاری بر مشکلات رفتاری و اصلاح مهارت‌ها تا حدی نزدیک‌بینانه بوده است و بسیاری از پتانسیل استفاده از علوم رفتاری برای حل مشکلات معلولان رشدی هنوز استفاده نشده است. در دهه 1980 انقلاب مهمی رخ داد: توسعه رشته پزشکی رفتاری. این حوزه، در ادغام درمان و مدیریت بیماری با یادگیری و رفتار، پیشرفت چشمگیری در جهت مفهوم سازی مجدد مراقبت های بهداشتی داشته است که محوریت رفتار در بیان بیماری را تصدیق می کند. اگرچه تاکنون تنها یک کاربرد مقدماتی از این مفهوم سازی مجدد در زمینه ناتوانی های رشدی وجود داشته است، ما متقاعد شده ایم که گسترش بیشتر پتانسیل بالایی دارد.

Since the late 1960s, the behavioral treatment of mentally retarded, au­ tistic, and other developmentally disabled persons has grown progres­ sively more sophisticated. The literature on behavioral treatment has produced effective and clinically significant programs for the reduction of maladaptive behaviors such as tantrums, aggression, and self-injury; skills deficits have been remediated through improved programs for language and life skills acquisition; and new environments have been opened in the creation of mainstream educational opportunities. In spite of these advances, it strikes us that this almost exclusive focus on behavior problems and skills remediation has been somewhat myopic and that much of the potential for application of behavioral science to solving problems of the developmentally disabled is as yet untapped. In the 1980s, an important revolution has taken place: the devel­ opment of the field of behavioral medicine. This field, in merging disease treatment and management with learning and behavior, has already made impressive progress toward a reconceptualization of health care that acknowledges the centrality of behavior in disease expression. Al­ though there has, as yet, been only a preliminary application of this reconceptualization to the field of developmental disabilities, we are convinced that further extension has great potential.