Becoming Freud: The Making of a Psychoanalyst

فروید شدن داستان فروید جوان - فروید تا پنجاه سالگی - است که تمام تردیدهای فروید در مورد هنر زندگی نامه را در بر می گیرد. فروید یک درمان روان‌شناختی را ابداع کرد که شامل گفتن و بازنگری داستان‌های زندگی می‌شد، اما خودش نسبت به نوشتن چنین داستان‌هایی شک داشت. در این بیوگرافی، آدام فیلیپس، که نیویورکر او را "برترین نویسنده روانکاوان بریتانیا" می نامد، بر داستان عمدتاً و به طور اجتناب ناپذیری مستند از اولین سال های فروید به عنوان قدیمی ترین – و مورد علاقه- پسر مهاجران یهودی از شرق تأکید می کند. اروپا و نشان می دهد که روانکاویی که فروید ابداع کرد، در میان بسیاری از چیزهای دیگر، روانشناسی مهاجران بود – البته، به طور فزاینده ای، جایگاه هرکس در دنیای مدرن.
 
روانکاوی همچنین روش فروید برای کنار آمدن با سرنوشت یهودیان در اروپا در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم. بنابراین، علاوه بر ترکیب نوشته‌های فروید و معاصرانش، فروید شدن همچنین از آثار مورخان یهودیان در اروپا در این دوره مهم زندگی آنها استفاده می‌کند، دوره‌ای از آزادی سیاسی بی‌سابقه و آزار و شکنجه فزاینده. . فیلیپس با این حدس و گمان نتیجه می گیرد که اگر فروید در سال 1906، قبل از ظهور یک جنبش روانکاوی که باید ریاست آن را بر عهده می گرفت، می مرد، چه روانکاوی می شد.

Becoming Freud is the story of the young Freud—Freud up until the age of fifty—that incorporates all of Freud’s many misgivings about the art of biography. Freud invented a psychological treatment that involved the telling and revising of life stories, but he was himself skeptical of the writing of such stories. In this biography, Adam Phillips, whom the New Yorker calls “Britain’s foremost psychoanalytical writer,” emphasizes the largely and inevitably undocumented story of Freud’s earliest years as the oldest—and favored—son of Jewish immigrants from Eastern Europe and suggests that the psychoanalysis Freud invented was, among many other things, a psychology of the immigrant—increasingly, of course, everybody’s status in the modern world.
 
Psychoanalysis was also Freud’s way of coming to terms with the fate of the Jews in Europe in the late nineteenth and early twentieth centuries. So as well as incorporating the writings of Freud and his contemporaries, Becoming Freud also uses the work of historians of the Jews in Europe in this significant period in their lives, a period of unprecedented political freedom and mounting persecution. Phillips concludes by speculating what psychoanalysis might have become if Freud had died in 1906, before the emergence of a psychoanalytic movement over which he had to preside.