Becoming Black: Creating Identity in the African Diaspora

سیاه شدن نظریه پردازی قدرتمندی از ذهنیت سیاهان در سراسر دیاسپورای آفریقایی است. در این مطالعه تطبیقی ​​منحصربه‌فرد، میشل ام رایت، اشتراکات و تفاوت‌ها را در نحوه پاسخ نویسندگان و متفکران سیاه‌پوست از ایالات متحده، کارائیب، آفریقا، فرانسه، بریتانیای کبیر و آلمان به ادعاهای اروپایی و آمریکایی سفیدپوستان در مورد آگاهی سیاهان مورد بحث قرار می‌دهد. همانطور که رایت بیش از یک قرن بحث در مورد ذهنیت سیاهان را بین روشنفکران آفریقایی تبار و فیلسوفان سفید دنبال می کند، او همچنین نشان می دهد که چگونه نویسندگان فمینیست نظریه های مردسالارانه هویت سیاه پوستان را به چالش کشیده اند.

رایت استدلال می کند که سه آمریکایی قرن نوزدهمی و آثار اروپایی در مورد نژاد - یادداشت های توماس جفرسون در مورد ایالت ویرجینیا، فلسفه تاریخ G. W. F. هگل، و مقاله کنت آرتور دو گوبینو در مورد نابرابری انسان نژادها-به‌ویژه در شکل‌دهی ایده‌های قرن بیستم درباره ذهنیت سیاه‌پوستان تأثیرگذار بودند. او این رساله‌ها را عمیقاً مورد بررسی قرار می‌دهد و توضیح می‌دهد که چگونه متفکران انقلابی سیاه‌پوست W. E. B. Du Bois، Aimé Césaire، Leopold Sédar Senghor، و Frantz Fanon با نظریه‌هایی که منتشر کردند مقابله کردند. او توضیح می‌دهد که در حالی که دو بوآس، سزر، سنقر و فانون ایدئولوژی‌های نژادپرستانه جفرسون، هگل و گوبینو را رد می‌کردند، در بیشتر موارد این کار را در چارچوبی ناسیونالیستی و مردسالارانه انجام دادند. رایت نشان می‌دهد که چنین ایدئولوژی‌های ملی‌گرایانه و جنسیت‌گرایانه‌ای بعداً در آثار نویسندگان زن سیاه‌پوست از جمله کارولین راجرز و آدر لرد و اخیراً رمان‌نویس‌های بریتانیایی، جوآن رایلی، نائومی کینگ، جو هاجز و آندریا لوی، زیر و رو شدند. رایت با در نظر گرفتن نوشته‌های دیاسپوریک از دوبوآس تا لرد تا رمان‌نویسان آفریقایی معاصر سیمون جامی و دانیل بیاولا، ذهنیت سیاه‌پوستان را غنی، متنوع و همیشه در حال تکامل نشان می‌دهد.

Becoming Black is a powerful theorization of Black subjectivity throughout the African diaspora. In this unique comparative study, Michelle M. Wright discusses the commonalties and differences in how Black writers and thinkers from the United States, the Caribbean, Africa, France, Great Britain, and Germany have responded to white European and American claims about Black consciousness. As Wright traces more than a century of debate on Black subjectivity between intellectuals of African descent and white philosophers, she also highlights how feminist writers have challenged patriarchal theories of Black identity.

Wright argues that three nineteenth-century American and European works addressing race—Thomas Jefferson’s Notes on the State of Virginia, G. W. F. Hegel’s Philosophy of History, and Count Arthur de Gobineau’s Essay on the Inequality of the Human Races—were particularly influential in shaping twentieth-century ideas about Black subjectivity. She considers these treatises in depth and describes how the revolutionary Black thinkers W. E. B. Du Bois, Aimé Césaire, Léopold Sédar Senghor, and Frantz Fanon countered the theories they promulgated. She explains that while Du Bois, Césaire, Senghor, and Fanon rejected the racist ideologies of Jefferson, Hegel, and Gobineau, for the most part they did so within what remained a nationalist, patriarchal framework. Such persistent nationalist and sexist ideologies were later subverted, Wright shows, in the work of Black women writers including Carolyn Rodgers and Audre Lorde and, more recently, the British novelists Joan Riley, Naomi King, Jo Hodges, and Andrea Levy. By considering diasporic writing ranging from Du Bois to Lorde to the contemporary African novelists Simon Njami and Daniel Biyaoula, Wright reveals Black subjectivity as rich, varied, and always evolving.