دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش:
نویسندگان: Robert Booth
سری: Series In Continental Thought
ISBN (شابک) : 0821424564, 9780821424568
ناشر: Ohio University Press
سال نشر: 2021
تعداد صفحات: 288
[289]
زبان: English
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 1010 Kb
در صورت تبدیل فایل کتاب Becoming a Place of Unrest: Environmental Crisis and Ecophenomenological Praxis به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب تبدیل شدن به محل ناآرامی: بحران زیست محیطی و عمل پدیدارشناسی نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
کلید کاهش بحران زیست محیطی فقط مبتنی بر علم نیست. بستگی به بازنگری عمیق فلسفی در مورد نحوه تفکر و رفتار ما در رابطه با جهان دارد.
شکست مداوم ما در قطع بحران زیست محیطی به روشی معنادار، تا حدی ناشی از نحوه درک ما از محیط است - چیزی که رابرت بوث "بیش از انسان" می نامد. دنیا.” پیشفرضهای انسانمحور این جهان، که از علوم طبیعی به ارث رسیده است، ما را به دانش علمی بهتر در مورد مشکلات زیستمحیطی و «راهحلهای» عملیتر مبتنی بر علم و در عین حال ناکافی سوق داده است. بوث استدلال میکند که این کافی نیست، بلکه او ادعا میکند که ما باید بهطور انتقادی و خودآگاهانه در نحوه درک و درک خود از دنیای فراتر از انسانها به عنوان یک موضوع عملی تجدید نظر کنیم تا تأثیر مخرب خود را بر آن متوقف کنیم. /span>
در شش فصل، بوث بوت پدیدارشناسی – پدیدارشناسی متمرکز بر محیط – را با مجموعه ای غنی از رویکردهای فلسفی دیگر، مانند اکوفمینیسم، ماتریالیسم جدید، رئالیسم نظری، و ابژه- وارد گفتگوی سازنده می کند. هستی شناسی جهت دار. بنابراین این کتاب به تشریح و توجیه می کند که چرا و چگونه یک پراکسیس خاص بوم پدیدارشناختی ممکن است منجر به اختلال در بحران زیست محیطی در ریشه آن شود.
مشاهدات و استدلال های بوث باعث جهش می شود. از تئوری به عمل تا جایی که ممکن است بر چگونگی درک ما از بحران زیستمحیطی و راههای امیدوارکننده کنشگرایی عملی تأثیر بگذارند. از نظر بوث، این موضوع در مورد دستیابی به یک اجماع علمی جهانی در مورد علل مادی بحران زیستمحیطی یا استفاده مسئولانه از «منابع طبیعی». در عوض، بوث از ما میخواهد که معمولاً در برابر انگیزه خود برای کاهش غیرانتقادی موجودات بیش از انسان به «منابع طبیعی» در وهله اول مقاومت کنیم.
همانطور که بوث تشخیص میدهد، تبدیل شدن به محل ناآرامی نمیتواند و به ما نمیگوید که چگونه باید عمل کنیم. درعوض، روشهای اساسی را برای القای روابط مفهومی و رفتاری مثبت و مسئولانه با افراد ترسیم میکند. بر این اساس، این امیدواری وجود دارد که ما شروع به توسعه سیاستهای ملموستر و عملیتر کنیم که تغییرات عمیق و پایداری را ایجاد کند.
The key to mitigating the environmental crisis isn’t just based on science; it depends upon a profound philosophical revision of how we think about and behave in relation to the world.
Our ongoing failure to interrupt the environmental crisis in a meaningful way stems, in part, from how we perceive the environment—what Robert Booth calls the "more-than-human world.” Anthropocentric presumptions of this world, inherited from natural science, have led us to better scientific knowledge about environmental problems and more science-based—yet inadequate—practical “solutions.” That’s not enough, Booth argues. Rather, he asserts that we must critically and self-reflexively revise how we perceive and consider ourselves within the more-than-human world as a matter of praxis in order to arrest our destructive impact on it.
Across six chapters, Booth brings ecophenomenology—environmentally focused phenomenology—into productive dialogue with a rich array of other philosophical approaches, such as ecofeminism, new materialism, speculative realism, and object-oriented ontology. The book thus outlines and justifies why and how a specifically ecophenomenological praxis may lead to the disruption of the environmental crisis at its root.
Booth’s observations and arguments make the leap from theory to practice insofar as they may influence how we fundamentally grasp the environmental crisis and what promising avenues of practical activism might look like. In Booth’s view, this is not about achieving a global scientific consensus regarding the material causes of the environmental crisis or the responsible use of “natural resources.” Instead, Booth calls for us to habitually resist our impetus to uncritically reduce more-than-human entities to “natural resources” in the first place.
As Booth recognizes, Becoming a Place of Unrest cannot and does not tell us how we should act. Instead, it outlines and provides the basic means by which to instill positive and responsible conceptual and behavioral relationships with the rest of the world. Based on this, there is hope that we may begin to develop more concrete, actionable policies that bring about profound and lasting change.