Beauty and Revolution in Science

چقدر علم می تواند معقول و منطقی باشد وقتی دست اندرکاران آن در تفکر خود از «انقلاب ها» صحبت می کنند و برخی نظریه ها را به خاطر «زیبایی» خود تمجید می کنند؟ جیمز دبلیو مک آلیستر با اولین مطالعه سیستماتیک ارزیابی‌های زیبایی‌شناختی که دانشمندان بر روی نظریه‌های خود ارائه می‌کنند، به این سؤال می‌پردازد.

پ. A. M. دیراک توضیح داد که چرا نسبیت را پذیرفت و گفت: "این زیبایی اساسی نظریه است که من احساس می کنم دلیل واقعی اعتقاد به آن است." به نظر می رسد ادعای دیراک گزارش های عقل گرایانه از علم را تکذیب می کند. مک آلیستر با استفاده از این و نمونه‌های تاریخی دیگر توضیح می‌دهد که چگونه ترجیحات زیبایی‌شناختی دانشمندان تحت تأثیر سوابق تجربی نظریه‌ها قرار می‌گیرد، منشأ و توسعه سبک‌های زیبایی‌شناختی نظریه‌پردازی را توصیف می‌کند، و بازنگری می‌کند که آیا سادگی یک فضیلت تجربی یا زیبایی‌شناختی است. نظریه ها. مک آلیستر سپس مدلی نوآورانه از انقلاب های علمی را در تقابل با مدل توماس اس. کوهن ارائه می دهد. سه مطالعه دقیق ارتباط متقابل عملکرد تجربی، زیبایی و انقلاب را نشان می دهد. یکی تاثیر مصالح ساختمانی جدید بر تاریخ معماری را بررسی می کند. دیگری انتقال از منظومه بطلمیوسی به نظریه کپلر در نجوم سیاره‌ای را مورد بررسی قرار می‌دهد و سومی ظهور نسبیت و نظریه کوانتومی را در قرن بیستم مستند می‌کند.

How reasonable and rational can science be when its practitioners speak of "revolutions" in their thinking and extol certain theories for their "beauty"? James W. McAllister addresses this question with the first systematic study of the aesthetic evaluations that scientists pass on their theories.

P. A. M. Dirac explained why he embraced relativity by saying, "It is the essential beauty of the theory which I feel is the real reason for believing in it." Dirac's claim seems to belie rationalist accounts of science. Using this and a wealth of other historical examples, McAllister explains how scientists' aesthetic preferences are influenced by the empirical track record of theories, describes the origin and development of aesthetic styles of theorizing, and reconsiders whether simplicity is an empirical or an aesthetic virtue of theories.

McAllister then advances an innovative model of scientific revolutions, in opposition to that of Thomas S. Kuhn. Three detailed studies demonstrate the interconnection of empirical performance, beauty, and revolution. One examines the impact of new construction materials on the history of architecture. Another reexamines the transition from the Ptolemaic system to Kepler's theory in planetary astronomy, and the third documents the rise of relativity and quantum theory in the twentieth century.