Bearing Yhwh's Name at Sinai: A Reexamination of the Name Command of the Decalogue: 19 (Bulletin for Biblical Research Supplement)

فرمان نام (NC) معمولاً به‌عنوان ممنوعیت بر زبان آوردن نام یهوه در یک زمینه خاص تفسیر می‌شود: سوگند دروغ، تلفظ نادرست، عبادت بی‌احترامی، اعمال جادویی، نفرین، آموزش نادرست، و مواردی از این قبیل. با این حال، NC فاقد مشخصات متنی مورد نیاز برای پشتیبانی از فرمان به عنوان مرتبط با گفتار است. با جدی گرفتن بافت روایی در سینا و نزدیک‌ترین تشابهات واژگانی، تصویر متفاوتی پدیدار می‌شود - تصویری متحرک توسط آیین‌های ملموس و مفاهیم استعاری مرتبط با آنها. عبارت منحصر به فرد ns' shm یکی از چندین عبارات برخاسته از استعاره مفهومی، انتخاب به عنوان نام تجاری است، که تشابهاتی را در قصرهای کاهن اعظم و همچنین در راه های مختلف ادعای مالکیت در خاور نزدیک باستان، مانند بناهای یادبود نوشته شده، می یابد. استفاده از مهر و موم و برندسازی بردگان. NC پیش‌فرض می‌گیرد که یهوه با گذاشتن نام خود یهوه بر اسرائیل، ادعای اسرائیل را کرده است. در این پرتو، دو فرمان اول Decalogue دو طرف اعلامیه عهد را تقویت می کند: «من خدای شما خواهم بود. شما قوم من خواهید بود.» اولی بیانگر تقاضای عبادت انحصاری است و دومی خواستار نمایندگی مناسب است. در نتیجه، NC دعوت به کاوش غنی تری در مورد معنای مردمی بودن در عهد با یهوه - مردمی که نام او را در میان ملت ها دارند، می کند. همچنین اشاره می‌کند که وقتی اسرائیل آن نام را «بیهوده» می‌برد، چه چیزی در خطر است. تصویر نام یهوه منبعی غنی برای تأملات الهیاتی و اخلاقی است که نمی‌توان آن را بدون تحریف یا از دست دادن معنا به صورت غیر استعاری منتقل کرد.

The Name Command (NC) is usually interpreted as a prohibition against speaking Yhwh’s name in a particular context: false oaths, wrongful pronunciation, irreverent worship, magical practices, cursing, false teaching, and the like. However, the NC lacks the contextual specification needed to support the command as speech related. Taking seriously the narrative context at Sinai and the closest lexical parallels, a different picture emerges—one animated by concrete rituals and their associated metaphorical concepts. The unique phrase ns' shm is one of several expressions arising from the conceptual metaphor, election as branding, that finds analogies in high-priest regalia as well as in various ways of claiming ownership in the Ancient Near East, such as inscribed monuments, the use of seals, and the branding of slaves. The NC presupposes that Yhwh has claimed Israel by placing Yhwh’s own name on her. In this light, the first two commands of the Decalogue reinforce the two sides of the covenant declaration: “I will be your God; you will be my people.” The first expresses the demand for exclusive worship and the second calls for proper representation. As a consequence, the NC invites a richer exploration of what it means to be a people in covenant with Yhwh—a people bearing his name among the nations. It also points to what is at stake when Israel carries that name “in vain.” The image of bearing Yhwh’s name offers a rich source for theological and ethical reflection that cannot be conveyed nonmetaphorically without distortion or loss of meaning.