Be Organoberyllium Compounds: Part 1

جلد حاضر ترکیبات ارگانوبریلیوم حاوی حداقل یک پیوند بریللیوم-کربن، به جز کاربیدها و سیانیدهای بریلیم را توصیف می کند. این مقاله به طور کامل تا پایان سال 1986 را پوشش می دهد و شامل بسیاری از مراجع تا اواسط سال 1987 است. این حجم Gmelin با تمام مجلدات دیگر این مجموعه در مورد ترکیبات آلی فلزی متفاوت است زیرا به حوزه تحقیقاتی اختصاص داده شده است که تقریباً به طور کامل متوقف شده است. شیمی ارگانوبریلیوم هرگز رشته بسیار محبوبی نبوده است و تنها تعداد کمی از کارگران به رشد آهسته آن کمک کرده اند، همانطور که تعداد نسبتاً کمی از انتشارات در این زمینه مشاهده می شود. این توسعه بسیار کم در اوایل دهه 1970 راکد شد و به دنبال آن کاهش سریعی به دنبال داشت. این سرنوشت استثنایی شاخه ای از شیمی آلی فلزی تنها تا حدی به دلیل تعداد بسیار محدود کاربرد بالقوه بریلیم و ترکیبات آن است. ترکیبات این عنصر، در اصل، حداقل به اندازه سایر فلزات جدول تناوبی برای دانشمندان جالب و جذاب است. بدون شک دلیل اصلی ممنوعیت ظاهری همه شیمی ارگانوبریلیوم تجربی را باید در خواص خطرناک ثابت شده و ادعایی ترکیبات بریلیم جستجو کرد. اگرچه خطرات مشابهی برای سایر آلی فلزات که تحقیقات فعال هنوز در حال انجام است، ایجاد شده است، مانند. g ، جیوه و سرب، این مشاهدات برای تحقیقات ارگانوبریلیوم کاملاً کشنده بودند.

The present volume describes organoberyllium compounds containing at least one berylli­ um-carbon bond, except the beryllium carbides and cyanides. It covers the literature com­ pletely to the end of 1986 and includes most of the references up to mid-1987. This Gmelin volume is different from all other volumes of the series on organometallic compounds in that it is dedicated to an area of research which has virtually come to a complete standstill. Organoberyllium chemistry has never been a very popular field, and only few workers have contributed to its slow growth, as is seen by the relatively small number of publications in the field. This very modest development became stagnant in the early 1970's and was followed by a rapid decline. This exceptional fate of a branch of organometallic chemistry is only partly due to the very limited number of potential application~ of beryllium and its compounds. The compounds of this element are, in principle, at least as interesting and intriguing to scientists as those of other metals in the Periodic Table. No doubt the main reason for the apparent ban of all experimental organoberyllium chemistry is to be found in the established, and alleged, hazardous properties of beryllium compounds. Although similar hazards have been established for other organometallics where active research is still in process, e. g. , mercury and lead, these observations were absolutely lethaI for organoberyllium research.