Bauern, Kader und Migranten: Ländliche Modernisierungsprozesse am Beispiel einer Dorfgemeinschaft in der Sonderregion Yogyakarta / Indonesien

فرایندهای تغییر اجتماعی-اقتصادی در جاوای روستایی تاکنون تقریباً به طور انحصاری در زمینه روش‌های تولید معمولی روستاهای جاوه برای کشت برنج مرطوب مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته‌اند. بنابراین، تمرکز مطالعات موردی در درجه اول بر روابط حامی و مشتری و طبقه بندی اجتماعی بر اساس مالکیت مزرعه برنج بود. با این حال، این عناصر تنها نقش حاشیه ای در روستاهای مناطق مرتفع Gunung Kidul بازی می کنند. از دهه 1960، ساکنان دهکده تحقیقاتی به عنوان کارگر مهاجر خانه های خود را به تعداد زیادی ترک کردند. فرآیندهای مهاجرت و جریان های افقی سرمایه بین شهر و روستا، شرایط اجتماعی-اقتصادی را به مراتب بیشتر از ساختارهای سلطه در روستا شکل می دهد. تغییر مداوم در ساختارهای جمعیتی منجر به افزایش ترتیبات سنتی و متقابل می شود، زیرا مالکان اغلب دیگر قادر به کشت زمین های خود به تنهایی نیستند. این مطالعه نشان می‌دهد که اشکال اجتماعی سنتی می‌تواند سازگاری مناسبی با شرایط زندگی افراد درگیر باشد، حتی در شرایط تغییرات سریع اجتماعی-اقتصادی. بنابراین ترتیبات دهقانی می توانند به عنوان نهادهای رفاه عمومی عمل کنند بدون اینکه به هیچ وجه نتیجه استراتژی ها یا اهداف رفاه محور را نشان دهند. این نویسنده متولد 1963 در رشته قوم شناسی و گناه شناسی تحصیل کرده است. پس از دو سال تحقیق میدانی در اندونزی، دکترای خود را در سال 1998 از دانشگاه فرایبورگ ایم بریسگاو در رشته قوم شناسی دریافت کرد.

Sozioökonomische Wandlungsprozesse im ländlichen Java wurden bisher fast ausschließlich im Kontext der für den Naßreisanbau typischen Produktionsweise javanischer Dörfer analysiert. Somit standen vor allem Patron-Klient-Beziehungen und eine auf dem Besitz von Reisfeldern basierende soziale Schichtung im Mittelpunkt der Fallstudien. Diese Elemente aber spielen in den Dörfern der Hochlandregionen von Gunung Kidul nur eine marginale Rolle. Seit den sechziger Jahren haben die Bewohner des Untersuchungsdorfes in großen Scharen als Arbeitsmigranten ihren Wohnort verlassen. Migrationsprozesse und horizontale Kapitalströme zwischen Stadt und Land prägen die sozioökonomischen Verhältnisse weitaus mehr als dorfinterne Dominanzstrukturen. Eine nachhaltige Veränderung der demographischen Strukturen hat eine Zunahme traditioneller und reziprozitärer Arrangements zur Folge, da Landbesitzer ihre Parzellen oft nicht mehr alleine bewirtschaften können. Die Studie zeigt, daß sich traditionelle soziale Formen auch unter den Bedingungen eines raschen sozioökonomischen Wandels als adäquate Anpassung an die Lebensumstände der Handelnden erweisen können. Bäuerliche Arrangements können so durchaus die Funktion von öffentlichen Wohlfahrtsinstitutionen erfüllen, ohne in irgendeiner Weise das Ergebnis von wohlfahrtsorientierten Strategien oder Absichten darzustellen. Der Autor, geb. 1963, studierte Ethnologie und Sinologie. Nach zweijähriger Feldforschung in Indonesien promovierte er 1998 an der Universität Freiburg im Breisgau in der Fachrichtung Ethnologie.