Barry Le Va : the aesthetic aftermath

از بین هنرمندان مفهومی که در دهه‌های 1960 و 1970 کار خود را آغاز کردند - بروس نائومان، کریس باردن، ویتو آکونچی، و مل بوشنر در میان آنها - ممکن است بری لو وا گریزان‌ترین آنها باشد. همانطور که این اولین مطالعه از کار او نشان می دهد، هنر برنامه ریزی دقیق او برای پوشاندن نیات و روش های خالق آن تحریک شد، و خود را به عنوان "پیامد" ادعای مدرنیسم برای ماندگاری و شیوه ترجیحی جامعه مدنی از یادبودگرایی معرفی کرد.

از نظر مایکل مایزلز، کار لو وا یک موضوع تحقیقاتی به ویژه سازنده است، زیرا به وضوح ارتباط متقابل بین بی اعتمادی آوانگاردها به اشیاء هنری مستقل، دو دهه ناآرامی اجتماعی، ظهور نظریه اطلاعات، و مفاهیم ماندگار عینیت علمی را بیان می کند. باری لو وا: پیامدهای زیبایی به بررسی این موضوع می پردازد که چگونه لی وا از موادی مانند شیشه های شکسته، گلوله های مصرف شده، ضبط صدا، آرد پراکنده، و قیچی های گوشت تعبیه شده در یک طبقه برای به چالش کشیدن مفروضات درهم تنیده پشت ایمان کور به استفاده می کند. زیبایی پایدار، حکومت عادلانه، و دانش کامل. لو وا با الهام از رمان‌های جنایی رایج و همچنین تئوری هنر معاصر، بینندگانش را موظف کرد که مانند کارآگاهان صحنه جرم تلاش کنند تا نظمی را که در زیربنای هرج و مرج ظاهری قرار دارد، رمزگشایی کنند.

اینستالیشن‌های Le Va برای این طراحی شده بودند که نه صرفاً استقلال مفروض شیء هنری، بلکه اقتدار اقتصادی و سیاسی نهاد هنری را نیز از بین می برد. در فصل پایانی خود، مایزلز به کارهای ثابت‌تر دو دهه گذشته نگاه می‌کند که در آن لووا به موضوعات معماری و بتن ریخته‌گری روی آورد تا محدودیت‌های پویایی و ایده ماندگاری را بررسی کند.

Of the conceptual artists who began their careers in the 1960s and 1970s—Bruce Nauman, Chris Burden, Vito Acconci, and Mel Bochner among them—Barry Le Va may be the most elusive. As this first study of his work reveals, his rigorously planned art was instigated to mask its creator’s intentions and methods, presenting itself as an “aftermath” of modernism’s claim to permanency and civil society’s preferred mode of monumentalism.

For Michael Maizels, Le Va’s work constitutes a particularly productive subject of inquiry because it clearly articulates the interconnection between the avant-garde’s distrust of autonomous art objects, two decades of social unrest, the emergence of information theory, and lingering notions of scientific objectivity. Barry Le Va: The Aesthetic Aftermath explores how Le Va used such materials as shattered glass, spent bullets, sound recordings, scattered flour, and meat cleavers embedded in a floor to challenge the interlocking assumptions behind blind faith in lasting beauty, just government, and perfectible knowledge. Taking inspiration from popular crime novels as well as contemporary art theory, Le Va charged his viewers to attempt, like detectives at a crime scene, to decipher an order underlying the apparent chaos.

Le Va’s installations were designed to erode not simply the presumed autonomy of the art object but also the economic and political authority of the art establishment. In his concluding chapter, Maizels looks at the more fixed work of the past two decades in which Le Va turned to architectural themes and cast concrete to probe the limits of dynamism and the idea of permanence.