Baroque Visual Rhetoric

پیچیده، رسا، با عظمت و حتی زیاده روی، هنر باروک به عنوان یک سبک از معانی جدایی ناپذیر است. ورنون هاید مینور بصری باروک این ترکیب سبک و پیام و - به همان اندازه مهم - مبنای روش شناختی را که مورخ هنر منتقد بر آن می آید تا این معنا را تثبیت کند، بررسی می کند.

با تکیه بر طیفی نفس گیر از ادبیات انتقادی، از بنیانگذاران آلمانی تاریخ هنر به عنوان یک رشته دانشگاهی گرفته تا هایدگر، دریدا، و دو من، مینور این موضوع را از طریق مجموعه ای از شاهکارهای باروک در نظر می گیرد. : بالداچینو برنینی در کلیسای سنت پیتر، مجسمه های کلیسای سن جیووانی در لاترانو، کلیسای بورومینی سنت ایوو آلا ساپینزا، نقاشی های دیواری باچیو در کلیسای ایل Gesù، نقاشی های فیلیپ دو شامپاین، و کلیسای کوچک Corsini در San Giovanni in Laterano.

Intricate, expressive, given to grandeur and even excess, Baroque art as a style is inseparable from the meanings it seeks to convey. Vernon Hyde Minor's Baroque Visual Rhetoric probes this combination of style and message and - equally importantly - the methodological basis on which the critical art historian comes to establish that meaning.

Drawing on a breathtaking range of critical literature, from the German founders of art history as an academic discipline to Heidegger, Derrida, and de Man, Minor considers the issue through a series of Baroque masterpieces: Bernini's Baldacchino in St. Peter's Basilica, the statues in the church of San Giovanni in Laterano, Borromini's church of Sant'Ivo alla Sapienza, Baciccio's frescoes in the church of Il Gesù, the paintings of Philippe de Champaigne, and the Corsini Chapel in San Giovanni in Laterano.