Bantam

Bantam در کتابی که نشان می‌دهد بدن چگونه داستان خود را نگه می‌دارد، سه نسل - نسل خود جکی کی، پدرش و پدر خودش - را در کانون توجه قرار می‌دهد: چگونه یک ضربه ترکش از اول جنگ جهانی ممکن است سالها بعد ظاهر شود. چگونه ما از دست دادن دیگران را تحمل و جذب می کنیم. چگونه زندگی جدید را جشن می گیریم و از آن استقبال می کنیم. چگونه ما چگونه زمان خود را تجسم می کنیم، چه بخواهیم چه نخواهیم.

اشعار جمع‌آوری‌شده در Bantam از رانوش مور تا سام، از برگزیت تا کشور برونته عبور می‌کنند. ما که هستیم؟ چه کسی ممکن است بخواهیم باشیم؟ اینها شعرهایی هستند که از آنچه ما را به هم وصل می کند می خوانند و از آنچه ما را از هم جدا می کند، ناله می کنند. اشعاری که روشنایی روز را به تاریکی می فرستند که ما را تهدید می کند - و نمی تواند برای روزگاری که در آن زندگی می کنیم ضروری باشد.

Bantam brings three generations into sharp focus – Jackie Kay's own, her father's, and his own father's – in a book that shows how the body holds its own story: how a shrapnel injury from the First World War can emerge years later; how we bear and absorb the loss of others; how we celebrate and welcome new life; how we how we embody our times, whether we want to or not.

The poems collected in Bantam cross borders, from Rannoch Moor to the Somme, from Brexit to Bronte country. Who are we? Who might we want to be? These are poems that sing of what connects us and lament what divides us; poems that send daylight into the dark that threatens to overwhelm us – and could not be more necessary for the times in which we live.