Bank-Strategien und Poolverträge in Krisen der Firmenschuldner: Eine empirische Analyse

شرایط چارچوب تغییر یافته در کسب‌وکار وام‌دهی به مشتریان شرکتی، بانک‌ها را وادار می‌کند تا سیاست‌های منسجم‌تری با ریسک مناسب‌تر در مورد شرایط و ضوابط دنبال کنند و فرآیندهای مدیریت ریسک معنادارتری را برای شناسایی زودهنگام بدهکاران شرکتی که در معرض خطر ورشکستگی هستند، توسعه دهند. . به ویژه، نتیجه گیری در مورد رفتار بانک های طلبکار پس از بحران های شرکتی گرفته می شود. این سوال را مطرح می کند که بانک ها چگونه باید در بحران بدهکاران شرکتی خود رفتار کنند.

Yeliz Dinibutünoglu رفتار بانک ها را در بحران شرکتی با استفاده از داده های ایالت نیدرزاکسن در مورد تعهدات وام مشتریان شرکتی از بانک های طلبکار با ضمانت های دولتی بررسی می کند. بیش از 50 بانک از تمام بخش های بانکی موجود در مجموعه داده ها دلیل خاص بودن مجموعه داده ها است. اینها تجزیه و تحلیل جامع روابط اعتباری متعدد را امکان پذیر می کند. برای اولین بار، نویسنده شواهد تجربی ارائه می دهد که توافقات ادغام بین بانک های اعتبار دهنده مربوطه به عنوان یک ابزار استراتژیک عمل می کند و روابط بانک-مشتری خاص را ایجاد می کند. در نهایت، او توصیه هایی را برای اقدام برای بانک هایی ارائه می دهد که بدهکاران آنها در یک بحران شرکتی هستند.

Die veränderten Rahmenbedingungen im Firmenkundenkreditgeschäft veranlasst Banken dazu, eine konsequentere risikoadäquate Konditionenpolitik zu betreiben und aussagefähigere Risikomanagementverfahren zur Frühidentifikation insolvenzgefährdeter Firmenschuldner zu entwickeln. Rückschlüsse auf das Verhalten von Gläubigerbanken werden insbesondere nach Unternehmenskrisen gezogen. Es stellt sich daher die Frage, wie sich Banken in der Krise ihrer Firmenschuldner verhalten sollen.

Yeliz Dinibütünoglu untersucht das Verhalten von Banken in der Unternehmenskrise anhand der Datensätze des Landes Niedersachsen zu Firmenkundenkreditengagements von Gläubigerbanken mit Landesbürgschaften. Die in den Datensätzen beinhalteten über 50 Banken aus allen Bankensektoren begründen die Besonderheit der Datensätze. Diese ermöglichen umfassende Analysen zu multiplen Kreditbeziehungen. Die Autorin präsentiert erstmals einen empirischen Beweis, dass Poolvereinbarungen zwischen maßgeblichen Gläubigerbanken als strategisches Instrument fungieren und besondere Bank-Kunde-Beziehungen begründen. Abschließend gibt sie Handlungsempfehlungen für Banken, deren Schuldner sich in einer Unternehmenskrise befinden.