Averno: Poems

آورنو یک دریاچه دهانه کوچک در جنوب ایتالیا است که رومیان باستان آن را ورودی به جهان اموات می‌دانستند. آن مکان نام خود را به دهمین مجموعه لوئیز گلوک می‌دهد: در منظره‌ای که به‌طور غیرقابل برگشتی به زمستان تبدیل شده است، دروازه یا گذرگاهی است که ترافیک بین دنیاها را دعوت می‌کند و در عین حال در برابر آشتی آنها مقاومت می‌کند. Averno مرثیه ای گسترده است، اشعار طولانی و بی قرار آن نه کمتر جادوگر برای بودن بدون تصمیم گیری یا تسلیت متعارف، نه کمتر برای وحشی بودن و غمگین بودن جذاب است. آنچه Averno ارائه می دهد، نقشه ای از نقطه ورود یا خروج نیست، بلکه نموداری از جایی است که ما در آن هستیم، حال دلخراش و پایدار.

Averno فینالیست جایزه کتاب ملی در سال 2006 برای شعر است.

Averno is a small crater lake in southern Italy, regarded by the ancient Romans as the entrance to the underworld. That place gives its name to Louise Glück's tenth collection: in a landscape turned irretrievably to winter, it is a gate or passageway that invites traffic between worlds while at the same time resisting their reconciliation. Averno is an extended lamentation, its long, restless poems no less spellbinding for being without conventional resoltution or consolation, no less ravishing for being savage, grief-stricken. What Averno provides is not a map to a point of arrival or departure, but a diagram of where we are, the harrowing, enduring present.

Averno is a 2006 National Book Award Finalist for Poetry.