Autoportrait

در این سلف پرتره درخشان و هوشیار، ادوارد لو؟ چیزی را از خوانندگانش پنهان نمی کند و تمام زندگی خود را، کم و بیش تصادفی، در رشته ای از جملات توضیحی بیان می کند. «خودکار» یک پیروزی فیزیکی، روانی، جنسی، سیاسی و فلسفی است. فراتر از «صداقت»، لو؟ به سمت عینیتی آنقدر رادیکال کار می کند که می تواند خامی، پیش پاافتادگی، حتی پیش پاافتادگی را بگذراند: نویسنده خود را برهنه کرده است. با نیروی مجموعه ای از اصول یا اخلاقیات، نثر لو؟ در ابتدا به نظر می رسد یک اتوبیوگرافی بدون احساس باشد، گویی توسط یک ماشین نوشته شده است - تا اینکه، از طریق انباشت جزئیات، و لحن خشک و متعجب نویسنده، ما خود را خلع سلاح، مجذوب و شیفته چیزی می یابیم که چیزی کمتر از یک داستان عالی... ساخته شده کاملاً از حقایق است.

In this brilliant and sobering self-portrait, Edouard Lev? hides nothing from his readers, setting out his entire life, more or less at random, in a string of declarative sentences. "Autoportrait" is a physical, psychological, sexual, political, and philosophical triumph. Beyond "sincerity," Lev? works toward an objectivity so radical it could pass for crudeness, triviality, even banality: the author has stripped himself bare. With the force of a set of maxims or morals, Lev?'s prose seems at first to be an autobiography without sentiment, as though written by a machine--until, through the accumulation of detail, and the author's dry, quizzical tone, we find ourselves disarmed, enthralled, and enraptured by nothing less than the perfect fiction... made entirely of facts