Autonomy in Xinjiang: Han nationalist imperatives and Uyghur discontent

دسته بندی: سیاست: روابط بین الملل
ویرایش:  
نویسندگان: Bovingdon G.  
سری:  
 
ناشر:  
سال نشر:  
تعداد صفحات: 96 
زبان: English 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 315 کیلوبایت 

قیمت کتاب (تومان) : 45,000

واشنگتن: مرکز شرق و غرب، 2004. - IX، 77 p. - (سیاست شناسی 11). - ISBN: 1-932728-20-1 این مطالعه منابع درگیری در منطقه خودمختار اویغور سین کیانگ را از زمان تأسیس جمهوری خلق چین در سال 1949 تجزیه و تحلیل می کند. این سازمان تأثیرات بین‌المللی، اسلام ستیزه جو، و نفرت‌های پایدار قومی را که توسط برخی ناظران به عنوان عوامل ناآرامی شناخته می‌شود، می‌داند. در حالی که این عوامل بر سیاست در سین کیانگ تأثیر گذاشته است، هیچ یک منبع اصلی اصطکاک نیست. این مطالعه استدلال می کند که خود سیستم خودمختاری منطقه ای، در حالی که به عنوان راه حلی برای مشکلات سیاسی منطقه مطرح می شود، در عوض نارضایتی و خشونت را برانگیخته است. پکن به جای ایجاد خودمختاری قابل توجه برای اویغورها، اعمال قدرت سیاسی آنها را به طرق مختلف خنثی کرده است. این مطالعه با بررسی دقیق نهادهای قانونی و سیاست های اعمال شده در سین کیانگ، نشان می دهد که چگونه این نهادها به نارضایتی اویغورها کمک کرده و در نتیجه به ناآرامی ها کمک کرده اند. در سال‌های اخیر مشاوران سیاسی چین پیشنهاد کرده‌اند که دامنه خودمختاری در سین‌کیانگ را به‌عنوان راهی برای کاهش درگیری‌ها در آنجا کاهش دهند. نویسنده بر اساس تحلیل فوق استدلال می کند که چنین حرکتی به جای کاهش اصطکاک، اصطکاک را افزایش می دهد. تحلیل و نتیجه‌گیری باید برای سیاست‌گذاران و تحلیلگران مرتبط با درگیری در سین‌کیانگ، سایر مناطق خودمختار چین و رژیم‌های خودمختار در سایر نقاط جهان مورد علاقه باشد.

Washington: East-West Center, 2004. - IX, 77 p. - (Policy Studies 11). - ISBN: 1-932728-20-1 This study analyzes the sources of conflict in the Xinjiang Uyghur Autonomous Region since the founding of the People's Republic of China in 1949. It considers international influences, militant Islam, and enduring ethnonational hatreds, all identified by some observers as causes of unrest.While these factors have affected politics in Xinjiang, none is the prime source of friction. The study argues that the system of regional autonomy itself, while billed as a solution to the region's political problems, has instead provoked discontent and violence. Rather than providing substantial autonomy to Uyghurs, Beijing has thwarted their exercise of political power in various ways. Examining in detail both the legal institutions and the policies enacted in Xinjiang, the study shows how these have contributed to Uyghur dissatisfaction and thus contributed to unrest. In recent years Chinese policy advisors have suggested further diminishing the scope of autonomy in Xinjiang as a way of reducing conflict there. The author argues on the basis of the foregoing analysis that such a move would increase rather than decrease friction. The analysis and the conclusions should be of interest to policymakers and analysts concerned with the conflict in Xinjiang, the other autonomous regions in China, and autonomy regimes elsewhere in the world.