Autonomy and Clinical Medicine: Renewing the Health Professional Relation with the Patient

این کتاب برخاسته از یک اعتقاد دوگانه است. اولین مورد این است که استقلال، علیرغم انتقادهای اخیر در مورد اهمیت آن در اخلاق زیستی و فلسفه پزشکی، و مقاومت سنتی پزشکی در برابر "دخالت" آن در رابطه پزشک و بیمار، یک عنصر اساسی برای هویت و مکانیسم های یک فرد است. برای مقابله با بیماری، بیماری و ناتوانی. به این ترتیب، یک جزء ضروری در تسلیحات متخصص مراقبت های بهداشتی است که برای ایجاد شفا استفاده می شود. علاوه بر این، به روشی مشابه برای کمک به متخصص بهداشت در روابط خود با بیمار و مجروح عمل می کند. محکومیت دوم از fITst ناشی می شود. خودمختاری بسیار پیچیده تر از آن چیزی است که در استفاده فلسفی این مفهوم به نظر می رسد. در این اعتقاد ما به کسانی می‌پیوندیم که اتکای بیش از حد به خودمختاری در اخلاق زیستی مدرن و سکولار که در ایالات متحده سرچشمه می‌گیرد، اما در فرهنگ‌های دیگر برتری یافته است، انتقاد کرده‌اند. این نقد بر توسل به زمینه های غنی تر زندگی افراد تکیه دارد. در جاهای دیگر، نقد معاصر خودمختاری در انواع مدل‌های اخلاقی بدیل مانند اخلاق روایت، اخلاق کسوئیستی، و زمینه‌گرایی ظاهر می‌شود. در واقع، انتقاد پست مدرن از همه اخلاق زیستی استدلال می‌کند که هیچ مبنای قابل دفاعی برای ادعاهایی وجود ندارد که فرد باید به خودمختاری یا هر اصل دیگری به عنوان راهی برای اطمینان از اخلاقی بودن احترام بگذارد.

This book arises from a two-fold conviction. The first is that autonomy, despite recent critiques about its importance in bioethics and philosophy of medicine, and the traditional resistance of medicine to its "intrusion" into the doctor-patient relation, is a fundamental building block of an individual's identity and mechanisms for dealing with illness, disease, and incapacity. As such it is an essential component in the health care professional's armamentarium employed to bring about healing. Furthennore, it functions in a similar way to assist the health professional in his or her relations to the sick and injured. The second conviction follows from the fITst. Autonomy is far more complex than appears from the philosophical use of the concept. In this conviction we join those who have criticized the over-reliance on autonomy in modem, secular bioethics originating in the United States, but gaining ascendancy in other cultures. This critique relies on appeals to the richer contexts of persons' lives. Elsewhere the contemporary critique of autonomy appears in a variety of alternative ethical models like narrative ethics, casuist ethics, and contextualism. Indeed, postmodern criticism of all bioethics argues that there is no defensible foundation for claims that one ought to respect autonomy or any other principle as a way of ensuring that one is ethical.