Autism and Worship: A Liturgical Theology

در کلیساهای امروزی، افراد دارای طیف اوتیسم اغلب در بهترین حالت توسط اعضای کلیساهای عصبی نادیده گرفته می‌شوند یا در بدترین حالت کودک هستند. افراد اوتیستیک که به عنوان «دیگر» در نظر گرفته می‌شوند، به وفور دیده می‌شوند، و آمار نشان می‌دهد که احتمال حضور آنها در کلیسا کمتر از دیگران است. سایر افراد اوتیستیک در عبادت شرکت می‌کنند، اما شهادت می‌دهند که در هنگام درخواست «آسایش معقول»، اخراج می‌شوند، و به طور معمول نقش‌های رسمی کمتری در عبادت به آنها داده می‌شود.

در اوتیسم و ​​پرستش، آرماند لئون ون اومن تحلیل عمیقی از غیبت و نادیده گرفتن و همچنین حضور افراد اوتیستیک در عبادت ارائه می دهد. ون اومن تجربیات افراد اوتیستیک را بازگو می کند و در نظر می گیرد که چگونه این تجربیات ممکن است الهیات دینی و اعمال عبادت کلیسا را ​​تغییر دهند. او ریشه به حاشیه راندن افراد اوتیستیک را «فرقه بهنجاری» می داند. بهنجاری حفظ مرز است، مجموعه ای محافظ از پویایی که تعیین می کند چه کسی به جامعه تعلق دارد و چه کسی طرد شده است. پاسخ غیبت و نادیده گرفتن در حضور و در دسترس بودن است که ریشه در کنوزیس دارد. مسیح از طریق عمل در دسترس قرار دادن خود برای نوع بشر از طریق انسان شدن، در بشریت مشارکت کرد. از مؤمنان دعوت می شود که به نوبه خود در زندگی و دعای مسیح شرکت کنند و بر این اساس خود را در دسترس یکدیگر قرار دهند.

هویت جدید در مسیح آنچه را که عادی تلقی می‌شود دوباره تعریف می‌کند و اینکه چه کسی «در» یا «خارج» است را بازتعریف می‌کند. ون اومن استدلال می کند که این بازتعریف ناشی از یک الهیات مذهبی مذهبی در دسترس بودن است. او این چشم انداز تازه را با تجزیه و تحلیل کلیسای مسیح امید ما، کلیسایی در سنگاپور که بر اوتیسم متمرکز است و الگویی برای تجدید عبادت مسیحی ارائه می دهد، نشان می دهد. اتیسم و ​​پرستش به الهیات دینی و حوزه نوظهور الهیات اوتیسم و ​​همچنین شیوه‌های جوامع پرستش کمک می‌کند.

In churches today, those on the autism spectrum are often at best overlooked by neurotypical church members or at worst infantilized. Viewed as "other," autistic people who feel excluded from the church community abound, and statistics show that they are less likely to attend church than others. Other autistic people do participate in worship but testify to being dismissed when asking for "reasonable accommodations," and they are routinely given fewer formal roles in the liturgy.

In Autism and Worship, Armand Léon van Ommen offers an in-depth analysis of the absence and ignoring of, but also the presence of, autistic people in worship. Van Ommen recounts the experiences of autistic people and considers how those experiences might reframe liturgical theology and the worship practices of the church. He identifies the "cult of normalcy" as the root of the marginalization of autistic people. Normalcy is boundary keeping, the protective set of dynamics that determines who belongs to the community and who is excluded. The answer to absence and ignoring is found in presence and availability, rooted in kenosis. Through the act of making himself available to humankind by becoming human, Christ participated in humanity. Believers are invited to participate in the life and prayer of Christ in turn and accordingly make themselves available to one another.

The new identity in Christ redefines what is deemed normal and redefines who is "in" or "out." Van Ommen argues that this redefinition results from a kenotic liturgical theology of availability. He illustrates this fresh vision by analyzing the Chapel of Christ Our Hope, a church in Singapore that is centered on autism and provides a paradigm for a renewal of Christian worship. Autism and Worship contributes to liturgical theology and the emerging field of autism theology as well as the practices of worshiping communities.