Authorship and Publicity Before Print: Jean Gerson and the Transformation of Late Medieval Learning

ژان گرسون (1429-1363) که توسط معاصران به‌عنوان قدرتمندترین الهی‌دان نسل خود شناخته می‌شود، در دوران طاعون، جنگ برادرکشی و انشقاق مذهبی بر صحنه اروپای غربی تسلط داشت. با این حال، دانش پژوهی مدرن برای تعریف جایگاه گرسون در تاریخ تلاش کرده است، حتی زمانی که به دنبال روایتی قانع‌کننده برای بیان داستان دوران او می‌گردد.

دانیل هابینز برای درک جدیدی از گرسون به‌عنوان مردی اهل ادب به‌طور فعال استدلال می‌کند. مدیریت انتشار آثار خود را در دوره ای از گسترش سریع فرهنگ مکتوب. به طور گسترده تر، هابینز گرسون را آینه ای از تغییرات پیچیده فرهنگی و فکری قرن چهاردهم و پانزدهم می داند. بر خلاف الهیدانان قبلی، گرسون رویکرد انسان گرایانه تری به خواندن و تالیف داشت. او آثار خود را، چه لاتین و چه فرانسوی، در میان مردم گوناگون قرون وسطایی توزیع کرد. و او در طول عمر خود موفق شد به مخاطبان واقعاً بین المللی از خوانندگان دست یابد. از طریق چنین تلاش هایی، گرسون به طور مؤثر آرزوهای نسلی از نویسندگان و روشنفکران را تجسم می بخشد. نوشته‌های او که از محدوده‌های باریک الهیات مکتبی متاخر حذف شده و در یک زمینه بین‌رشته‌ای گسترده قرار گرفته‌اند، دریچه‌ای را به روی چشم‌انداز جذاب اروپای قرن پانزدهم می‌گشایند.

تصویر فرهنگ اواخر قرون وسطی که از این مطالعه بیرون می‌آید. نه شبحی از مکتب گرایی رو به زوال را ارائه می دهد و نه روایتی پیروزمندانه از اومانیسم و ​​اصلاحات نوپا. در عوض، هابینز دوره‌ای از رشد خلاقانه و پویا را توصیف می‌کند، زمانی که نگرش‌های جدید نسبت به نوشتن و بحث، نیازمند فناوری‌های جدید کلام نوشتاری بود و در نهایت تولید کرد.

Widely recognized by contemporaries as the most powerful theologian of his generation, Jean Gerson (1363-1429) dominated the stage of western Europe during a time of plague, fratricidal war, and religious schism. Yet modern scholarship has struggled to define Gerson's place in history, even as it searches for a compelling narrative to tell the story of his era.

Daniel Hobbins argues for a new understanding of Gerson as a man of letters actively managing the publication of his works in a period of rapid expansion in written culture. More broadly, Hobbins casts Gerson as a mirror of the complex cultural and intellectual shifts of the fourteenth and fifteenth centuries. In contrast to earlier theologians, Gerson took a more humanist approach to reading and to authorship. He distributed his works, both Latin and French, to a more diverse medieval public. And he succeeded in reaching a truly international audience of readers within his lifetime. Through such efforts, Gerson effectively embodies the aspirations of a generation of writers and intellectuals. Removed from the narrow confines of late scholastic theology and placed into a broad interdisciplinary context, his writings open a window onto the fascinating landscape of fifteenth-century Europe.

The picture of late medieval culture that emerges from this study offers neither a specter of decaying scholasticism nor a triumphalist narrative of budding humanism and reform. Instead, Hobbins describes a period of creative and dynamic growth, when new attitudes toward writing and debate demanded and eventually produced new technologies of the written word.