Auschwitz im Widerstreit: Zur Darstellung der Shoah in Film, Philosophie und Literatur

هر صحبتی در مورد شوآه یک دوراهی را تازه می کند: از یک سو، زبان آنچه را که رخ داده است نشان نمی دهد، از سوی دیگر، برای زنده نگه داشتن خاطره باید صحبت کرد. بازنمودهای غیرقابل بازنمایی طیف وسیعی از ممنوعیت به تصویر کشیدن تا روال های بزرگداشت درست سیاسی را شامل می شود. سون کرامر لفاظی‌هایی را که سخنرانی درباره آشویتس تولید کرد، بررسی می‌کند: شیوه‌های ارائه غیرمستقیم، ژست‌های احراز هویت و الگوهای سرکوب. او می پرسد که چه چیزی گفتاری را که از مجموع مجرمان می آید از گفتاری که از آسیب وارد می شود متمایز می کند. او در تحلیلی مفصل فلسفی، فیلم ها (اسپیلبرگ، لنزمان، فچنر، پاکولا، لومنت و...)، متون فلسفی (آدورنو، لیوتار) و ادبیات (وایس، لوی) را با توجه به شیوه های گفتمانی مؤثر در آنها بررسی می کند. /p>

Jedes Sprechen über die Shoah erneuert ein Dilemma: Einerseits fasst die Sprache das Geschehene nicht, andererseits soll gesprochen werden, um die Erinnerung aufrecht zu erhalten. Dabei reichen die Darstellungen des Undarstellbaren vom Abbildungsverbot bis zur politisch korrekten Gedenkroutine. Sven Kramer untersucht jene Rhetoriken, die die Rede über Auschwitz hervorgebracht hat: die Modi indirekter Darstellung, die Authentisierungsgesten und Verdrängungsmuster. Er fragt, was ein Sprechen, das aus dem Täterkollektiv stammt, von einem aus dem Trauma herrührenden unterscheidet. In philologischer Detailanalyse untersucht er Filme (Spielberg, Lanzmann, Fechner, Pakula, Lument u. a.), philosophische Texte (Adorno, Lyotard) und Literatur (Weiss, Levi) nach den in ihnen wirksamen diskursiven Praktiken.