Auf dem Wege zu Einer Anthropologischen Psychiatrie: Gesammelte Aufsätze

ما فقط بخش کوچکی از فراوانی آنچه را که در کلینیک در طول دهه‌های زندگی تجربه می‌کنیم، می‌شنویم، آنچه در آنجا با ما صحبت می‌کند. اما بیشتر آن از کنار ما می گذرد بدون اینکه اثری در ما باقی بگذارد. ما ابتدا آنچه را که معلمانمان به ما ارجاع می دهند و آموزه هایی که دریافت کرده ایم می شنویم که با ایده های نظری معاصر ما مطابقت دارد. وقتی کسی چیزی را ببیند که کسی به او نشان نداده است، نشانه استعداد تجربی خوب است. تجربه‌گرای خوب، به‌ویژه، مجبور است تشخیص دهد که تا چه حد می‌توانست برای ما آشکار باشد، با این وجود، دانش ما همیشه به‌صورت تکه تکه‌ای موعظه‌کننده فروتنی باقی می‌ماند، همیشه نیم تنه‌ای در رابطه با کل آنچه با آن مواجه می‌شویم. در نهایت ممکن است احساس کنیم مجبور به بیان آنچه دیده‌ایم و فکر کرده‌ایم، آن‌ها را بنویسیم. اما در این کار شادی‌آور و خسته‌کننده، مشکل جدیدی پیش می‌آید: همه نمی‌توانند در مجموع، در یک نگاه کلی متعادل، بدون غرق شدن در جزئیات و بدون پرداختن سطحی به مسائل مشکل‌ساز، آنچه را که باید و می‌خواهند بیان کنند. سپس این امر منجر به مشارکت‌های تصادفی با تفاسیر موردی، اظهارات در مورد سؤالات فردی، خلاصه کردن بازنمایی از زمینه‌های بزرگ‌تر می‌شود، که همگی به فراتر از خودشان اشاره می‌کنند، تا آنجا که شفاف باقی می‌مانند، همچنین برای یک روش فردی کلی برای تجربه آنچه با آن مواجه می‌شویم، برای نظم دادن و ارائه آنچه که وجود دارد. تجربه شده است. عدم تناسب بین آنچه می‌توان تجربه کرد و آنچه واقعاً تجربه می‌شود، با عدم تناسب بین آنچه می‌توان گفت و آنچه واقعاً گفته می‌شود مطابقت دارد.

Aus der Fülle dessen, was uns im Lauf der Jahrzehnte eines Lebens in der Klinik erfahrbar begegnet, was sich uns dort zuspricht, vernehmen wir nur einen kleinen Teil. Das meiste aber zieht an uns vorüber, ohne in uns eine Spur zu hinterlassen. Wir vernehmen zunächst das, worauf wir von unseren Lehrern und der übernommenen Lehre verwiesen werden, was unseren zeit­ bedingten, theoretischen Vorstellungen entspricht. Es zeugt schon von einer guten empirischen Begabung, wenn einer sieht, was ihm keiner gezeigt hat. Gerade dem guten Empiriker drängt sich die Erkenntnis auf, wie vieles, was uns an sich offenbar sein könnte, gleichwohl verborgen, daß unser Wissen immer zur Bescheidenheit mahnendes Stückwerk bleibt, immer im Hinblick auf das Ganze des erfahrbar Begegnenden ein Torso. Schließlich kann es uns drängen, das Geschaute und Gedachte zur Sprache zu bringen, es niederzuschreiben. In dieser freudvoll-mühevollen Arbeit ent­ steht aber ein neues Problem: Nicht jedem ist es gegeben, im Ganzen, in einem ausgewogenen überblick, ohne sich in Einzelheiten zu verlieren und ohne über Problematisches oberflächlich hinwegzugehen, das zu sagen, was er sagen sollte und möchte. So kommt es dann zu kasuistischen Beiträgen mit Fallinterpretationen, Stellungnahmen zu Einzelfragen, zusammenfassenden Darstellungen größerer Zusammenhänge, die aber alle über sich hinausweisen, insofern sie transparent bleiben, auch für eine im Ganzen individuelle Weise das Begegnende zu erfahren, das Erfahrene zu ordnen und darzustellen. Dem Mißverhältnis von Erfahrbarem und wirklich Erfahrenem entspricht das Mißverhältnis von Sagbarem und wirklich Gesagtem.